losjulimur í 40 ár. Alfred lænir eina súkklu og sporar so heim í Losjuna á Tinghúsvegnum og fær hendur á flagginum, sum soleiðis fær heiðurin at verða júst tað ítøkiliga flaggið, sum var modell fyri
tað fór fyri bakka, saman við alheims kreppuni fyri eini slakari øld síðani. Men teir góvust ikki á hendur, tí fá ár seinni stovnaðu Fylking, og Arbeiðskvinnufelagið, Fiskepigernes Fagforening, sum tá eisini
í gjár. Løgtingið viðgjørdi eitt uppskot hjá Høgna Hoydal um at fáa netbankan aftur á føroyskar hendur. Í tí sambandi róstu fleiri tingmenn Høgna Hoydal fyri at hava verið so treiskur í hesum máli. Les
belgiskum fyritøkum, og tey, sum mutaðu ímóti, vórðu revsað eirindaleyst við í ringasta føri at fáa hendur og føtur høgd av. - Dollin, og aðrir trúboðarar, serliga bretskir, fóru í hernað ímóti hesum belgiska
eini skrivstovu í Keypmannahavn. Tí er tíðin komin, at vit taka hetta týdningarmikla øki í egnar hendur!
upplýst at tað kann fara at kosta upp ímóti eini heilari milliard at flyta netbankan aftur á føroyskar hendur. Samstundis kann tað fara at kosta nakrar hundrað milliónir meiri um árið at hava føroyskan netbanka [...] nógv tað fer at kosta at taka netbankan heim, tí eftir hansara tykki skal hann aftur á føroyskar hendur ”fyri einhvønn prís”. - Vit lótu hann av landinum ”fyri einhvønn” prís. Men ta ferðina vórðu vit
na! Eg hevði megna, at sett persónliga frælsi hjá tí einstaka í hásæti! Tað er so lætt at standa hendur í lumma, hyggja at, peika fingrar og finnast at. Men eg havi tikið meg sjálvan í, at mær dáma hetta
sum ikki kann kann gerast í Føroyum. Við Norðlýsið sigur Heri Ellingsgaard, at tey royna at fáa hendur á øðrum tólum, meðan umvælingin fer fram, soleiðis at skurðviðgerðir kunnu fremjast.
broytir kós og prógvar sínar politisku ætlanir í verki, heldur enn bert at tosa um ætlanirnar. Til tað hendur, so fari eg at heita á øll, sum vilja hava eitt meiri rættvíst samfelag, har øll hava somu møguleikar
stovnur fær frá løgtingi og landsstýri. Her má vend koma í og tað í stundini, áðrenn størri skaði er hendur. Klaksvík, 9. mai 2015 Steinbjørn O. Jacobsen