Mohr Viderø -------- Kært barn har mange navne: Frelstur, føddur av nýggjum, endurføddur, trúgvandi, Jesu lærusveinur, komin við, umvendur, náðaður syndari, Guds barn, ja vel sjálvur/sjálv. Eg vil siga, at

torføru og torgreiddu loyndarmálum. Í hesum føri eru tað fólk, ið royna seg við tempulriddarum og Jesu Hon er andsøgnin til “The Da Vinci Code” eftir Dan Brown. Hvør skal lesa hesa bókina: Fólk, ið elska

Ísrael ein landspartur av heimsríkjunum. Síðani gingu eini fýrahundrað ár ella so, tá koma vit fram til Jesu tíð. Jødarnir vrakaðu sín Messias, sum vit vita, og ár sjeyti eftir Kristi føðing gekk landsparturin

stendur eina aðrastaðni í Halgubók? At runnið hevur annað blóð, sum »talar betur enn Ábels«. Tað er blóð Jesu Krists. Hvat man tað tala um? Jú, um náði og bjarging, um Guds ósigandi kærleika til okkum annabørn

hvílir á okkum mótvegis børnum okkara. Ongin okkara megnar at liva eitt fullkomið lív, tí sendi Gud Jesu Kristus at doyggja á einum krossi, sum loysigjald fyri syndir okkara, bert vit vilja trúgva á Hann

hvílir á okkum mótvegis børnum okkara. Ongin okkara megnar at liva eitt fullkomið lív, tí sendi Gud Jesu Kristus at doyggja á einum krossi, sum loysigjald fyri syndir okkara, bert vit vilja trúgva á Hann

neyvan so, tí á hansara tíð var sóldyrkanin almenna religiónin í Rómararíkinum. Tríggjar øldir eftir Jesu krossfesting var talið av teim, sum trúðu á hann munandi vaksið. Stríðið um hann var vorðið so umfatandi

slingrar ikki! Vit kunnu ikki hava eina kirkju, sum fer at ganga ímóti Guðs orði! Tað verður so ikki Jesu Krists kirkja, men Sátans kirkja. Bíblian er ikki 2000 ára gamlar meiningar, sum lýsa hvussu man hugsaði

fer at gera skeivt var lagt á Hann. Og vit kunnu halda áfram. Í roynd og veru merkir hetta, at við Jesu deyða á Golgata, og við Hansara uppreisn er øll mannaættin frelst. Eftir stendir bert hjá okkum at

frið við Gud. Og yndisskriftstaðið í Bíbliuni hjá henni var hetta, sum Jóhannes apostul skrivar: »Jesu blóð reinsar frá allari synd.« Hon gleddist í frelsuni, men kærdi seg um, at hon fekk ikki høvi til