Árni Joensen arni@sosialurin.fo Tað er 9. oktober í 1967. Klokkan er 13.10. Langt inni í boliviska frumskóginum, í fátæku bygdini La Higuera, verður ein skitin maður leiddur út úr tí, sum eina ferð var
fáa liðið fokuserað. Eg var glaður, men fekk ikki notið málið heilt so nógv, sum Jógvan, Magni og Árni, ið næstan vóru uppi hjá Jesus pápa og vendu eina løtu, flennir Jóannes Jakobsen. Hann kennir, hóast
- Eg skal ikki siga, at tey gerast beinleiðis verri, men hetta ger tey so ikki betri, staðfestir Árni Dam. Jørgen gjørt sítt - Futin ger tað, hann ongantíð hevur gjørt fyrr. Hann letur annað skipið fara
hitti hon ungan drong, Berg Djurhuus, av Sandi, og gjørdust tey góð. Í bókini “Ungur at fara” lýsir Árni Dahl henda unga mann, sum var sera virkin í ungmannafelagslívinum í Havn. Men lagnan varð henni ikki
Joensen, sum heldur, at tað hevði verið nóg mikið við 6 heldur enn 8 fólkum í landsstýrinum. Bíðar Árni Olafsson, leiðari í føroysku samráðingar-nevndini,segði annars við útvarpið í eini viðmerking til
-Báðir partar ynskja eina samráðingarloysn, og eg síggi fram til at síggja, hvat Árni Olafsson hevur við sær í skjáttuni til London hesaferð. Hetta sigur leiðarin í bretsku nevndini, sum samráðist við
fóru undir uppgávuna at tekna tann nýggja skúladepilin, sum nú skal byggjast í Hovi. Tað var eisini Árni Winther, sum vann kappingina um at tekna ætlaða miðnámsskúlan í Vági. Og hóast skúladepilin í Hovi
gloymskunar hav, um verðdótturin Varna ikki hevði tikið sakina í egnar hendur. Hon skipaði so fyri, at Árni og Marner sungu sangin inn á eina fløgu, og teir góvu við frálíku røddum sínum og spæli sanginum og
BAKGRUND Árni Joensen Øll tey almennu hagtølini vísa, at tað gongur tann rætta vegin. Færri doyggja longu sum børn, nógv fleiri børn ganga í skúla, og tey gomlu liva eisini longur enn fyrr. Men kortini
so at standa í einum dysti við grannarnar um hetta stóra økið og harvið rættin til møgulig ráevni. Árni Olafsson, sum er serkønur í føroyskum viðurskiftum í danska uttanríksiráðnum, og sum áður hevur havt
