Harnæst er tað heldur ikki so myrkt, av tí at stjórnuklára kavaklædda landslagið gevur eitt ávíst ljós, sum ikki er aðrastaðni. Í Nuuk búgva 14000 fólk, men tað er ikki so langt um at fara sum í Havn.

a. Hóast tað eru fólk, sum ræðast slíka menning, eru framtíðarútlitini fyri einaferð skuld góð og ljós. ? Vit minnast øll hvussu tað var ítíðarskeiðnum við tí kalda krígnum, tá stórveldini stóðu andlit [...] knøttin. ? Alt bendir á, av vit eru í einari góðari støðu, og fyri einaferð skuld eru framtíðarútlitini ljós. Hetta er alt góðar fortreytir fyri einari góðari og friðarligari menning, heldur Niels Christian

kendum útlendskum tónleikarum eru eisini tikin við. ADJ-Sound fer at syrgja fyri, at bæði ljóð og ljós eru í topp, og tí stendur einki í vegin fyri einum rimmar dansikvøldi í Sørvági. Tað er 10. flokkur

búð á Ørkini. Væl útgjørt Sjómansheimið er nýtt og tí, sum vera man, sera væl útgjørt. Rúmini eru ljós og hugnalig, og allastaðni er alt sera væl hildið. Rúmini eru útgjørd við øllum tí, eitt nútímans

fara vit kanska at fáa nakað meira at vita um komandi dagarnar, tá meiri kemur fram fyri dagsins ljós. Vit hava roynt at fáa eina viðmerking frá løgmanni til úttalilsini hjá Sámal Petur í Grund, men tað

at seta kertuljós í gluggan fyri at minnast samvitskufangarnar, og tey, ið eru fyri órætti. »Hetta ljós brennur ikki fyri okkum, men teimum, ið vit ikki kláraðu at bjarga úr fongsli. Teimum, ið vóru skotin

búna á tónahiminum. Nei, hann er ein gongustjørna, sum er til skjals her og nú. Hann hevur livandi ljós við sær, ein skyggjandi, eldgamlan brand úr teimum ytstu rúmdum, har Várharra við síni øgiligu rødd

verk, sum Pauli í Sandagerði hevur gjørt til orð hjá Christiani Matras. Verkið ber heitið »Nú er várt ljós sum lyktarljós.« Pauli í Sandagerði skrivaði verkið, sum Tórshavnar Kamartrio fer at framføra, til

í eu de cologne og fór í holt við at hjálpa hesum barni til verðina, sum nú skuldi síggja dagsins ljós. Skamt ífrá seyðraði regni niður. Stormurin ýldi í tí krunkasvørtu náttini. Áarføri pískaði tað vindbarda

átti. Hann kom uttar í durin, har sum eg rann, og hevði runnið mong harrans ár, áður hann sá dagsins ljós, og har eg renni enn. »Eydnan er við mær, verk mítt fer at eydnast,« segði hann. »Hoyrir tú tað, lítli