skúla hvønn dag, er Rannvá einlig mamma. Tað er tí avmarkað, nær hon fær møtt til arbeiðis. - Eg havi sagt nei til nógvar uppgávur, tí tíðin strekkir ikki til hjá mær. Men eg plagi at taka í minsta lagi eina

innlegg frá Bárði Hansen úr høgru, men tíverri var talan um rangstøðu. Nú ræður um hjá Víkingi at fáa sagt eitt virðiligt farvæl við Europa League á hesum sinni, tí samanlagt hava teir ongan kjans at koma

tosa við. Í ásetingunum er tilskilað, hvussu tað skal farast fram í sambandi við róður. Har verður sagt, at Róðrarsambandið skal vera á staðnum og kunna fyrireikararnar í vikuni undan róðrinum. Vit vóru

samferðslu, um íløgur og rakstur hjá bæði Strandferðsluni og Lands­verki verða løgd saman. Og sjálv­sagt má eitt og hvørt funk­tionelt samfelag hava eitt vælvirkandi infrakervi. Men flyta vit hendan logikk­in

Tað hevur verið eitt trýst á okkum og øll hava tosað um at vit bara hava tapt finalurnar. Fólk hava sagt at vit vóru favorittar. Tað vóru vit kanska og kanska ikki, men nú standa vit so við gullinum. Vit

greiður á málinum. Við sínum ellivu málum var hann klárt besti spælarin á vøllinum. Hann var snøgt sagt ikki til at steðga. - Men hevði eg verið lættari, so hevði eg helst sloppi undan fleiri skaðum, ásannar

landi skotin. Gávumildni og trúðfesti var ein so stórur og natúrligur partur av honum. Virgar var sum sagt ein góður maður og kærleiksfullur pápi. Hetta kundi okur eisini merkja, tá ið tann herviliga sjúkan

dámað sera væl at ført Føroyar til góð úrslit. Tað stendur á mínum ynskilkista, sigur Tom Saintfiet. Sagt verður ofta um afrikanskar fótbóltsleikarar, at teir eru tekniskt sera góðir, men vanta taktiska snildi

størsta avbjóðing eru okkara egnu sinnir, ið elva til stóra stúran um líkt og ólíkt. Vit eru snøgt sagt ov klók fyri okkara egna besta. Vit áttu at lært av djórunum, ið ikki gera sær stórvegis hugsanir

sær á ein whiskysjuss. Ein hugni, sum er farin, í okkara puritansku, royk­leysu døgum. Abbi var sum sagt bakara­meistari, men hann bakaði ongan­tíð heima, tað gjørdi omma. Føðingardagar var tað al­tíð lag­køk­an