Mamma skilir, men er ei í iva, tú vildi heldur elska og liva. Harrans vegir vit ei kunnu skilja, ofta so fjarir frá okkara vilja. Um lagnan er hørð ella blíð, so avgerð hon okkara tið. Til troyst og ugga

hjá ommu. Omma var so góð við børnini, Steinbjørn var hennara fyrsta langommubarn. Havi sagt tað so ofta, at eg hevði tvær mammur, so eg var heldig. Omma var eitt gott menniskja, nakað serligt fyri okkum

Danmarkar at vera um teg. Tú gav mær eitt heilt annað innlit í lívið. Tú vísti mær, at vit sum eru frísk, ofta grenja um ting sum onki hava við góðsku í lívinum at gera, vit skeldast yvir smáting, ístaðin fyri [...] okkurt stuttligt at fortelja, sum tú hevði sagt. Nú aftaná tú er farin til ein betri stað, hoyri eg ofta orð tíni....Ikke være ked af det, det hele skal nok gå! Soleiðis var tú allan vegin ígjøgnum, stuðlaði

Ikki vardi tað okkum, tá ið tú og Hallgerð vóru og vitjaðu okkum, sum tit so ofta gjørdu, beint fyri páskir í ár og søgdu, at tit skuldu við flogfari til Danmarkar til dóttur tykkara, Eyðbjørg, og eftir

samlaði sum familja, har tú tók Guðs orð og so mangan siteraði Sálmarnar, og var tað serliga hesin, sum ofta bleiv siteraður : “ Sælur er maður, ið ei fylgir vándra manna ráði, ið ei stendur á syndara vegi og

sakna matstovu og café vitjanir okkara. Ofta, tá tú hevði ørindi í Havn, beyð tú mær út at eta. Tað var nakað, okkum báðum dámdi. Á sum tað vóru hugnaligar løtur. Ofta segði tú mær søgur frá tíni longu lívsleið

veit hann var tryggur í trúnni, og hann var ikki bangin fyri at fara haðani; - tað kommunikeraðu vit ofta um.    Eg var so heppin at verða hjá honum, tá ið hann roykti tað seinastu sigarettina,-  hann orkaði [...] síðstu tíðina, og tað var vilji Bjarna´sar. Hann vildi altíð tað besta fyri okkum øll, og gloymdi ofta seg sjálvan.   Ærað verið minni hansara !   Við stórari virðing fyri mínum elskaða beiggja, Bjarna

okkum altíð burturav. Hvønn døgurðatíma vart tú uppi hjá ommu og át døgurða, har vit eisini vóru. Og ofta fingu vit okkum eitt deiligt prát omaná við einum drekkamunni. Góði Høgni. Takk fyri alt, tú hevur

kann eg bara taka undir við ! Tær gávurnar vóru viðføddar, men tær vóru eisini nýttar á ein góðan og ofta stuttligan hátt. Tá Petur koyrdi runt og seldi, spurdi hann ikki kundarnar um teir skuldi hava okkurt

eg fekk brúkt. Tú hevur sjálvur roynt tað at vera venjari, hetta hjá SÍ, LÍF og B36. Tað hevur tú ofta prátað við meg um, og haldi eg eisini, at eg merkti tað á tær, at tú var eitt sindur við mær á bonkinum