skemtiliga sandoyarorðalagnum, sama hvørjir arbeiðstrupulleikarnir kundu vera, ella hvussu veðrið leikaði í. Tíðarskeið úti á bygd gav hann upp til avrokning í so og so mongum “sóllarringum”. Mikkjal
verið har, saman við tykkum, at fylgja honum til hansara seinasta hvíldarstað. Hoyrdi frá babba at veðrið var so gott, og ja nú rísur æviga sólin yvir Hjørleif. Og góða fastur, Øssur, Rúna og Thea við famljum
tókst við, fekst tú tað at rigga. Ja óteljandi góð minnir, sum eg vil goyma djúpt í hjarta mínum. Veðrið var vakurt, tá tú vart lagdur til hvíldar, og sera vakurt varð sangurin sung in av Charlottu av Váli
einum blíðum eygnabrái, segði, tá vit fingu onkra sjálvtsama góða køku, at Kristianna hevur bakað. Veðrið var av tí fagrasta, ikki ein ond rørdist, hendan dagin, Jónhild varð løgd til hvíldar her á foldum
dýrdarveðrinum, tí sjógvurin hevur verið alt hansara lív. Men so kann man eisini siga tað soleiðis, at veðrið var av tí fagrasta, fyri eina av landsins fragastu kempum at rógva tann seinasta teinin og leggja [...] um tingini,og helst var tað hansara meinig sum taldi. Tað kom væl fram ein dagin inni hjá okkum. Veðrið var nokk ikki av tí besta, og hann ætlaði sær útarógva. Mamma sigur við hann um ikki at fara. Hendrik
hevði tú eisini eitt stórt pláss. Tú gekk í skúla í hoydølum í 2 ár, tú møtti altíð upp í hvussu veðrið var. Manga høvdu bussanir avlýst, men tú fór, tú vart altíð so ágrýtin. Tað vísti tú eisini tá alt
Sunnukvøldið 22. juni var veðrið av tí fagrasta. Sólstøður, har fjøllini stóðu so prúð og klár í høgættarlotinum. Hetta góðveðurskvøld andaðist Sigbjørg Jacobsen, fødd í Nólsoy, búsitandi í Havn. “Ein
og ivaðist, um eg skuldi hanga klæðir út ella ikki, hugdi tú út og eftir hvat Hann hevði sagt um veðrið, segði tú mær, um tað fór at vera turt ella ikki. Tað var bæði ein góð hjálp og ein sera góður eginleiki
gera klárt at fara út við bát, tað dámdi tær væl og vóru tað fáir dagar tú ikki vart avstað, tá veðrið var til vildar. Vit minnast hvussu tú ofta kom sleipandi við stórari balju av seiði, og hvussu glaður
vindeygað í ovaru húsunum, og í hesu løtu skiltu vit veruliga, hví tær dámdi so væl Skarvanes. Hóast veðrið ikki var av allar besta hetta kvøldið, var útsýnið vakurt. Aldurnar súsaðu og spældu úti í myrku
