bleiv avroknað eftir. Í bókini hjá Eiler Jacobsen sæst ein mynd av einum donskum manni, danskarin spyr hvar Dánjal býr, tá sigur ein skálvíksjingur: “Dánjal er í Grønlandi og fiskar”. Tá helt hesin danski

á Sandi, annað náttúrufriðað øki av trimum í landinum. Ein kann undrast hví Ingilín D. Strøm ikki spyr landsstýrismannin um hann metur okkara firðir og sund eru væl nýtilig til laksaaling nú dálkingin

na-viðmerkjarum”, sum sjáldan eru tespiligar. Tí er ongin ivi um, at vanligi gerandisføroyingurin spyr seg sjálvan og veruliga hugsar: “Hvagar eru Føroyar á veg”!

kassum og frammanundan vera avskorið frá at royna leiðir, sum kanska kundu givið eitt gott avkast, spyr Bjarni Arnason. Grundtankin í hugtakinum ”opið hav” er, at møguleiki skal vera hjá øllum at royna

Tí hvat nyttar at siga, at tú hevur verið í einum landi, tá tú slettis einki hevur sæð av landinum, spyr Jost Hayden. Hann hevur tí sett sær fyri, at hann skal brúka nakrar dagar at síggja seg um, tá hann

stingur snýðið upp úr holuni. Fúkandi ill og við kukkinum á høvdinum fer hon út at finna syndaran. Hon spyr seg fyri hjá ymsum djórum, og fyri at kanna eftir, um tey siga satt, fær moldvørpan tey at sleppa

vinkonu mína. Øll vita, at hann er agentur, men eingin veit tað minsta um, hvat hann tekst við. Og man spyr ikki, hóast eg havi túsund spurningar um hendan dulda undirheimin, har politikkur verður førdur við

tú kanst gera okkurt – og viðhvørt er líkt til, at tú kanst gera alt, sum hann tekur til. Alberg spyr, hví eitt virkið sum MBM-Kjøt í sínari tíð skuldi noyðast at ganga undir øll møgulig krøv, samstundis

fjølmiðlar spáa, at yvirgangsálopini fara at økjast komandi tíðina orsakað av spentu støðuni. Pundik spyr, hvaðani eg komi, og so fer hann at tosa um Føroyar. Eg, sum helt, at heimurin var stórur, og at eg

brúkast til at gjalda Sandoyartunnilin fyri, meðan allir aðrir borgarar í landinum einki skuldu gjalda, spyr Martin Heinesen.