fólkatingssessirnir nýtast til at syrgja fyri, at tey málsøkið, ið enn ikki eru komnar á føroyskar hendur, verða rikin og raðfest av donsku stjórnini. Tað má ikki ikki henda aftur, at málsøkir, ið føroyingar

yvirtøka av loftrúminum. Nú sær tað endiliga út til at vera meiriluti fyri at fáa loftrúmið á føroyskar hendur. Og tað er sera gott. Tað eru bara fyrimunir við tí. Tað er ongin sum helst orsøk at lata danir hava

fleiri ferðir, at bæði persónbilar og bussar hava rent seg fastar í kavanum og í hálkuni. Og tað hendur, hóast ávaringarskelti, vísir, at vegurin verður ikki ruddaður fyri kava. So nú verður eisini skelti

Orsøkin er, at tað er so nógvur farmur at flyta, at Smyril klárar tað ikki einsamallur og sostatt hendur tað seg meiri enn so at bilar og farmur ikki sleppa við eftir ætlan. Samstundis avloysti Herjólfur

okkara landi. Vit fara at arbeiða miðvíst fyri teimum málsøkjum, sum enn ikki eru komin á føroyskar hendur, eins og vit fara at fyrireika yvirtøkur av teimum síðstu málunum, áðrenn vit loysa. Tað er púra

steðgaði og tosaði við mannin, sum varð ákoyrdur, men tá ið tað ikki varð mett, at nakar skaði var hendur, fóru teir hvør til sítt. Men maðurin, sum varð ákoyrdur, fekk ikki navnið á bilføraranum og tí hevur

hennara dagur. Komin til Dals, var nógv fólk, bæði inni og uttanfyri. Hilmar hevði so sjáldsama góðar hendur. Um hann smíðaði bátar, smáar borðbátar, laðaði grót, bakaði kakur ella gjørdi mat. Var so heppin

knassi í málinum. So var tað at ein av stóru stjørnuspælarunum á meistaraliðnum tók søkina í egnar hendur. Eftir sending frá Árna Frederiksberg, sum eisini er ein av heilt stóru stjørnuspælarunum, smekkaði

heilt serligt fyri teg, og fer at liva longri. Tú kennir jørðildið og tilfarið, tú hevur brúkt egnar hendur, og lagt eitt petti av tær sjálvum í tilgongdina, siga tey úr Føroya Fólkaháskúla. – Vit keypa flestøll

síðani nøkur framsýning hevur verið við myndum eftir Ingálv, og hansara verk eru ikki løtt at fáa hendur á. Tó hevur nú eydnast at gera eina góða og spennandi samling av hansara verkum, ið øll fara at vera