framvegis í Póllandi. Týsdagin í hesi vikuni skrivaði týski miðilin, Der Spiegel, at Ukraina hevur sagt nei takk til tíggju aðrar stríðsvognar, sum Týskland hevur latið. Hesir vóru ov niðurslitnir, og av somu

Hann sigur, at tað sum tey gera á skrivstovu hansara verður gjørt á føroyskum. – Men viðhvørt hava vit tørv á at umseta tilfar hjá okkum til danskt, eitt nú kanningina vit gjødu um abort fyrr í ár. Ta

øllum týdningarmiklum størvum verður sagt »maður«, tá »fólk verða umrødd«. Men soleiðis er ikki. – Nei hatta er ein feilur. Eyðun (aðalstjórin Eyðun Mohr Hansen, red.) hevur sagt við meg, at tey hava gjørt

eingin nakað Nýggja Testamenti hetta árið. So segði mamma: ”Eg skal geva tær eitt skriftstað.” - ”Nei, tað er ikki fyri mark!” - ”Íðan so hevur tú alt Testamentið við øllum skriftstøðunum.” - ”Huff, okkurt

viðmerking, nú tíðindi berast á dimma.fo um, at hallið hjá B68 skal vera 2,3 milliónir krónur í halli. – Nei, hatta er ikki rætt. Hatta er framrokningar uttan inntøkur. Um man vil fáa tað at ljóða ræðuligt, so

hevði havt ábyrgdina, um eg gjørdi? Hvørvur ábyrgdin av orðunum, tá tey standa á VP uttan navn undir? Nei. Tá leiðslan á VP letur fólk brúka síðuna til dulnevnt at kunna leggja eftir øðrum, so má tað, sum

tú ikki kundi geva annað til kennar enn at koyra tummil upp ella niður, tá tú meinti eitt ja ella nei. Í apríl mánaða fór Óluva í Skálagarð í Klaksvík at vera. Tað er ein nýggjur stovnur fyri seinheilaskadd

samansettar soleiðis sum tær eru nú. Tað eru ikki núverandi pensjónistar sum eru orsøkin til hetta, nei hetta er ein avleiðing av at samfelagið er broytt. Fleiri ting mugu broytast Vit hava tí sett eina

samáriubúgvin. Hesaferð fór hann ikki sum vanligt er, upp í prædikustólin at halda prædiku sína. Nei, heldur tvørturímóti, tí hann setti seg – soleiðis sum myndin yvir greinini eisini vísir – á kórsgáttina

Skarðinum, var eg, sum so mangan í fjøllunum. Hesaferð á veg niðan á Krosstind í Sandavági. Eg halda røðu? Nei pínadoy. Egni eg meg nóg væl til tað? Bið onkran annan, hugsaði eg. Vit avtalaðu tó, at eg skuldi hugsa [...] nú fara vit bæði beint í sofuna At eygleiða katastrofuna So fara vit at lulla Óluksáliga væl yrkt. Nei, vit kunnu ikki gera sum strussurin, og stinga høvdið í sandin og ikki síggja veruleikan í eyguni.