at umseta greinina í The Observer til føroyskt og verður hon her endurgivin undir yvirskriftini Klandur um íslendsku genirnar. »Fólk trúðu, at íslendingar vóru væl vardir móti vísindaligari neyðtøku og

av Jógvani Arge nú í evstu løtu undan ólavsøkukonsertini at leggja á meg fyri at elva til fløkju, klandur og óneyðugar útreiðslur fyri kommunukassan, tá ið hann fullvæl veit, at eg júst havi gjørt tað øvugta

vit at nokta teimum. Ikki tí, tey mugu gjarna spæla kort fyri okkara skuld, men tað vísti seg, at klandur kom í næstan hvørja ferð, kortspælið kom á borðið. Hvussu gongur samstarvið millum starvsfólkini

einki hava við at gera, siga menniskju. Farisearin í okkum vil altíð sleppa framat og sáa iva og klandur og stríð. Fariseisma í dag er ofta klædd í religiøsa drakt. Og tað verður hon ikki betri av. Fyri

ikki er komin at hevja mannarættindini hjá hesum veikastu samfelagsborgarum okkara uppum stríð og klandur á almenna arbeiðsmarknaðinum. So leingi sum verandi skipan er galdandi, verður hon brúkt í stríðnum

gang­ast ov nær. Eitt úrslit av hesum hugburði er, at teir í útvarpinum kunnu sakt­ans t.d. hava klandur í tjóð­veld­is­flokkinum sum tíðindi. Men embætisførslan hjá Høgna var og er friðað! Grundleggjandi

at hetta málið um hesar donsku biskuparnar er endað soleiðis, at fólk fáa fatan av, at tað valdar klandur og stríð innan kirkjugátt. Tí tað ger tað ikki, sigur biskupur.

saman, tæna næstanum og tæna felagsskapinum. Onkur helt orðaðskiftið vera tamt, men heldur tað enn klandur og smalar samgongur. Í byrjanini av brátt farna valskeiði eydnaðis ein morgunin við at orða loysn

letur vaktleiðarin á politistøðin væl at støðuni í náttarlívinum um vikuskiftið. Gamaní var okkurt klandur í býnum, sum løgreglan loysti, sum tey plaga við at tosa fólk til sættis. Tó so var ein persónur

meiningar um hvussu hetta skal gerast. Nógvar meiningar føra til orðaskifti, onkuntíð til ósemjur og klandur, men ofta til konstruktivt orðaskifti, sum førir saman og tað er júst tað seinna vit hava brúk fyri