samskifti – bert við einum øðrum arbeiðsgevara. Takk fyri tað. Uppgávan við at geva út nýggja útgávu av Guds Fólks Songbók man krevja, at øll hasi evnini innan bæði tónleik, andaligt fornemmilsi, mál, empati
gudstænasta, hvørki vanlig ella hátíðarlig, verður til nakra signing uttan at alt er lagt fram fyri Gud í bøn. Stutt frammanundan gudstænastuni møttust prestarnir og onnur til eina styttri bønarløtu inni
senn eg fái. Ríka troyst til stirda sál og ond! Hví nú stúra? Lít á Harrans náði, alt jú hvílir í Guds faðirs hond. Hann, sum alt mítt ber í faðirb armi, hvønn ein dag á fold mær senda vil partin mín av
að føði var eitt svakligt frávik. “Eitt klokkuklárt dømi um hvussu menniskjað hættir sær at spæla Gud og pilka við náttúruna, og sum fer at gera okkum sjúk, endar hon í matskipanini”, fingu vit at vita
í samfelagnum. Babbar vóru, við øðrum orðum, frælsir at ala upp síni børn, sum tað hóvar teimum—og Gud forbjóði, at teir verða kallaðir nakað so ómodernað sum “pápar”. Tað vóru eingi moralsk kravboð frá
stundum er hon altíð til reiðar at bjóða fólki á gátt. John Lennon skrivaði í einum sangi í 1970, at Gud er eitt hugtak, sum vit máta okkara líðing eftir. Er ongin líðing, er hugtakið fjart fyri okkum. Er
sum í einum av seinastu sangum sínum deyðamerktur syngur: Du vet att jag aldrig har trott på nån Gud, men ibland går jag in i Hans hus, så när skymningen faller i morgon, så går jag i kyrkan och tänder
møtinum í kirkjukjallaranum sunnukvøldið kl. 18 tala John Myllhamar. Innsavnað verður til framanfyri „Guds orðs boðan“. Øll eru hjartaliga vælkomin Lívsins Orð, Runavík Sunndagin kl.17.00 Møti Øll hjartaliga
10.30. Øll eru vælkomin. Havnar kirkja: kl.11, Ann D. Hansen, sóknarprestur Hoyvík: kl.11, familjugudstænasta, Uni Næs, dómpróstur. Eftir gudstænastuna er drekkamunnur í kirkjukjallaranum. Argir: kl
gera fyri at forða sjúkuni, og viðgerð fekst eingin. Hann tók støðuna, sum hon var, og legði alt í Guds hond. Hann tosaði opið um sína sjúku og royndi sum frægast at avgreiða tað hann kundi.” Hann andaðist
