havi tikið rætta valið við at vraka gamla lívið og kenslurnar sum samkyndur, sigur Kartin Høgnesen. Dreingir vóru hugtakandi Longu sum heilt ungur hevði Kartin Høgnesen serligan áhuga fyri dreingjum. Kenslurnar

av teirri avbjóðingini, sigur Christian Andreasen. Sjálvur hevur hann, eins og flestu aðrir ungir dreingir, spælt fótbólt. - Á yngri árum spældi eg nógv fótbólt, men tað var í eitt lutfalsliga stutt tíðarskeið

útrudda allan ment­anar­skaptan mun millum kynini. Málið skuldi reinsast fyri kynsbundin hugtøk og dreingir kundu eins væl spæla við dukkur – og gentur við lastbilar. »Kyn« var eitt uppfunnið hugtak, ið tænti

føroyska svimj­ingin eitt uppsving. Undir leiðslu av Ása Jacobsen og Mann­bjørn Mortensen fóru tvør­a­dreingir undir miðvísa venj­ing. Jon vísti seg at hava gott hegni, honum dámdi ógvuliga væl at venja, hann

24 næmingar í flokkinum, og sum oftast eru tveir lærarar í flokkinum. Tað eru fleiri gentur enn dreingir í flokkinum. Tað er stuttligt at vera í skúla, serliga tá ið vit síggja teknifilm, sigur Richard

minstu skúlunum í landinum, Sandvíkar skúla har tað hetta skúlaárið ganga tríggir næmingar – tveir dreingir í 4. flokki og ein genta í 5. flokki. Og Nita Næs hevur sjálvandi gjørt sær sínar hugsanir, um ætlanina

ikki kundu eita nøvn við t.d. c og z. Ein ávísan søguligan og demokratiskan rætt hava vit at kalla dreingir Zacharias og Christian, tá vit í øldir hava havt hesi nøvn í føroyskum. Men kortini ivist eg ikki

at fylgja upp háfloygdu samtyktum ið gjørdar verða. Fyri mítt viðkomandi var sera týðandi tá ið dreingir mínir komu í verðina at vera um teir. Allir teir gomlu tingmenninir halda meg vera sera raskan tá

hesum. Ommubørnini hildu tað vera ordi­liga stuttligt at sleppa at seyma ind­ur, bæði gentur og dreingir, so tað lærdi eg tey. Eg kann serliga minn­ast Boga hjá Jákup og Hannis hjá Michael, teir vóru so

hon, at hon ikki var sum hinar vinkonurnar. Henni dámdi gentur. Meðan hinar vinkonurnar tos­aðu um dreingir, so var tað ikki eins áhuga­vert fyri hana. Hon helt, at tankin um at mussa eina gentu var spennandi