á, men tá á stendur er ikki altíð líka gott. Tá blaka fólk bara bilarnar frá sær. Dugir tú at gera mat? Okkurt dugi eg at gera, annars stendur konan fyri tí. Hvat er tín lívrættur? Ræst kjøt og súpan. Lesur

hevur psoriasis, hevur funnið út av, at maturin hevur nógv at siga. Hon hevur skrivað tvær bøkur um mat og psoriasis. Við at leggja matvanarnar um og eta lítið feitt og nógv grønmeti, ber til at minka um

av lønini. ? Tað nyttar lítið at spara upp til pensión fram til 67. árið, og ikki hava ráð til hús, mat og klæði, meðan ein er mitt í lívinum? Fullveldið Føroyar slapp heldur ikki snikkaleyst hesuferð. Ítøkiligi

matgerðin hjá skiparanum er vorðin viðagitin. Og hann er maður við visiónum. Ikki bara fæst hann við mat , uttan eisini gongur hann við størri ætlanum í høvdinum. Ein tann seinasta er at byggja út ferðavinnuna

fyristøðumaðurin á, at í gamla bóndasamfelagnum vóru allir møguleikar troyttir til tess at útvega mat til húsarhaldið. Umframt teir 160 áseyðirnar, sum Koltur ber, høvdu koltursfólk eisini seyð í fleiri

hjá Kirill fyrilá, gjørdist skjótt greitt fyri Andres, at talan var ikki um ein stuttan dagstúr. Mat og drekka til fleiri dagar, heit klæðir og soviposa skuldu teir hava við. Túrurin fór at taka fýra

krónur inn. Peningin brúktu tey til at keypa mat fyri í Moldava. Maturin kom sera væl við, tí tey møttu nógvum svong­um fólkum, sum ikki høvdu eitt oyra at keypa mat fyri. Neyðin í Moldova er ómeta­liga stór

var hon inni hjá einum eldri kinesara. Ein heimahjálpari sat inni hjá honum allan dagin og gav hon mat, tá ið hann var svangur. So komu onnur og gjørdu annað fyri hann uttan at nakað av hesum varð samskipað

tað var okkurt teir ynsktu, vit skuldu gera fyri teir. Teir svaraðu, at um vit høvdu onkran heitan mat, hevði tað komið væl við. Vit kókaðu seyðarhøvd og epli til teirra. Menninir á Havrenningi høvdu tað

sóu vit so sólina fara niður aftan fyri oynna, við tí úrsliti, at vit máttu seta telt upp og gera mat í bølamyrkri! Men so hava vit roynt tað. Meðan vit sótu og ótu í myrkrinum hoyrdu vit dingo'ir ganga [...] vit ikki longur! Vit fingu teltini upp - aftur í myrkri - men áðrenn vit komu í gongd við at gera mat, fór tað at oysregna! Her var onki at gera uttan at krúpa í soviposan, og vóna at teltið ikki fór á