Benne var illa sjúkur seinastu tíðina, væntaðu tey fæstu , at hann bara átti fáar dagar eftir her á fold. Men soleiðis er tað væl ivaleyst altíð, deyðin spyr ikki eftir tíð og stað. Benne var sonur Ellen

Stórstur er tó saknurin hjá konu tínari , børnum og øllum tínum kæru, sum tú elskaði fram um alt her á fold! Hóast sakn og sorg so veit eg, at tey hava tikið hesi lívsjáttandi orð til sín: ”Aldri tey,sum Harran

so nógv um í tí dagliga, hesaferð tankar um ein góðan vin, ið man ongantíð skal síggja aftur her á fold. Ja, lívið er undarligt, og deyðin hevur sína orsøk, men at tað skuldi verða seinastu ferð eg sá teg [...] takk­semi á tann møgu­leika eg fekk, at koma at kenna teg, og hevur tú ríkað manga kvinnu og mann her á fold. Tín verumáti var nakað heilt serligt, tú var ein orginalur – bert ein av slagnum, takk skal tú hava

fólki, og vit løgdu til merkis hvussu nógv tú hugsaði um tey. Hóast vit vita, at okkara tíð her á fold ikki er ævig, so eru vit ongantíð nóg væl fyrireikaði tá skilnaðarløtan kemur. Vit fingu hóast alt

tignarliga jarðarferð úr Vestmanna kirkju, haðani stórur skari fylgdi honum til seinasta hvíldarstaðið á fold. Við djúpastu samkenslu við Rannvá, Annu, abbabørnunum, mammu og systkjum, eru hesi fátæku orð skrivaði

nú brúka hugburðin tú lærdi okkum, at síggja tað positiva og skemtiliga og gleðast um lívið her á fold meðan vit hava tað. Í sorgini gleðist eg um tann veruleika at familjan har norði er so tætt knýtt

hesi vøkru orð: Set so um tú orkar nýggj fræ í mold; kanska hoyrist ein sangur kanska grønkar ein fold. Kanska leikar har spølið hitt eyma kind; kanska stinnari bak ber mín harða vind. Vit ynskja Hanusi

At tú var nógv avhildin, sást á tí stóra skara sum fylgdu tær til títt seinasta hvíldarstað her á fold. Tíverri hevði eg ikki høvi at vera við, tí eg vegna forfall var stødd í DK. Vit sakna teg, men vit

landsins prestar. Vit plagdu í skemti at ugga okkum við, at tað kundi ikki ganga okkum heilt galið her á fold, tí mamma starvaðist jú í himmiríkis forgarði í Havn. Lat ikki mótið falla 90 ár eru 90 ár. Tað umgongst

við mær í ambulansa­tæn­astu­ni, hvørja ferð hann kom í bilin og vit vóru klár­i­r at koyra avstað, fold­aði hann hendurnar og bæð ein stutta bøn fyri okkum og tí vit fóru eft­ir. Hetta minnist eg sum nakað