– tyngir um raksturin, tí trolvinna brúkar lutfalsliga nógva olju. Hesi skip hava tað rættiliga tungt, men manningarnar hava eina rímiliga góða hýru. Hann sigur, at eitt annað dømi er pelagiski flotin

tveir mans - kavari og hjálparmaður á landi - eru saman um slíkar uppgávur. Men, er tað ikki ógvuliga tungt at arbeiða í slíkum búna upp í tímar í senn - undir vatni og við tungum blýggjum um miðjuna og tungum

ikki hugsað um at gevast í politikki. Eg kann so eisini siga, at politiska arbeiðið onkuntíð er í so tungt og passar ikki so væl til mítt lyndi. Tað er ofta langt frá einum hugskoti til at føra tað út í lívið

hevði til endamáls at savna pening inn til Autismufelagið. - Í vikuskiftinum vóru beinini enn øgiliga tung, og eg hevði pínu í beinunum og undir fótunum. Men eg havi upplivilsið av einari ekstremari gleði [...] Kaldbaksvegnum, sum er umleið 11 kilometrar, og har var mótvindur. Eg visti, tað fór at blíva øgiliga tungt, og tað var eisini ekstremt hart, sigur Elmar. Fyrsta kreppan Elmar Ósá stóð mannsroyndina á Kald

at vita um hetta, hevur verið tungur, og eg ivist onga løtu í, at hetta má hava verið ein ógvuliga tung tíð fyri familjuna, sigur Glenn Hartmann-Hansen. Men, hvat hugsar hann um málið, nú 100 dagar eru

Vit fóru so aftur at rógva, og Leven og eg skiftust um at stýra, tveir tímar í part. Tað var sera tungt at stýra bátinum vid hond. Vit máttu sita á sjálvari reyvini á bátinum, og hvørja ferð eitt brot kom

um dagin í dag, og eg dugi slett ikki at siga, hvørjar vónirnar eru. Skipanin í Ruslandi er nokso tung og tað einasta, vit kunnu gera, er aftur og aftur at seta okkum í samband við russar. Hann vísir á

her kom tað mær rættiliga til góðar, at eg hevði egnt nógv sum smádrongur. Tí fall egningin mær ikki tung, og eg hevði nógvar steðgir, tí væl lá fyri. Hjá øðrum ungum monnum, sum ikki vóru vanir við at egna

týdningarmikið. Sjálvandi upplivi eg enn fordómar mótvegis mær sum stjóra, men tað taki eg ikki so tungt. Kanska virki eg provokerandi uppá fólk, tí eg havi sjálvsálit viðvíkjandi arbeiðinum, sigur Annika

mín lutur var tað tyngra arbeiði. Tá hon var yngri og sterk, gróv hon nógvar veitir og gjørdi nógv tungt arbeiði. Nú er kroppurin slitin, og serliga merkir hon tað í lendunum høgru megin, eins og ryggurin