monnunum í eitt hart róp: “Land forút.” Rópið var ikki meira enn tagnað, tá ið ein annar tekur til at rópa enn harðari og andskræmiligari: “Sker forút.” Tá skiltu vit, at “landið” var flesin útfyri (Hoyvíks)hólmin [...] at eg í mínum gáloysni stongdi bróðurin inni. Einki fólk var nærindis, sum hoyrdi hann dundra og rópa og var tað ikki tað, at hann hevði so góðar kreftir, hevði endin ikki verið góður. Hann fekk umsíðir
heiðinskapur møtast. Hetta við at vera besett havi eg ofta sæð í kirkjuni. Knapliga kundu fólk fara at rópa og skríggja. Tey sum standa fyri gudstænastu, taka tey út, fara inn í eitt annað rúm og biðja fyri [...] hann nærum deyður. Tá ið eg kom oman grótu og illa lótu tey uttan fyri klinikkina. Tað er siður at rópa og gráta hart, tá onkur doyr. Tey byrja longu áðrenn viðkomandi er deyður. Uttugo var eisini sera
Knappliga kundu teir koma og rópa onkran út. Bert eina løtu seinni var viðkomandi dripin. Ein dagin lógu trý lík uttanfyri. Tey vórðu síðan blakað í eina hópgrøv. Tá kundu tey rópa fólk út at hyggja. “Soleiðis
samansetingum hava brúk tí fyrra sniðinum. Teir óhugnaligu Nazgûl hevur føroyski umsetarin valt at rópa "ringhamar". Upprunaorðið hjá Tolkien er ringwraiths (av angulsaksiskum: writhan), sum merkir: yvirsjón [...] ávum. Og heldur ikki ringberin sleppir undan at glímast við hansara vald: Hann hoyrdi seg sjálvan rópa: Aldri, aldri. Ella var tað: Ja, eg skal koma? Hann visti tað ikki. Sum eitt snarljós frá einum øðrum
mugu kommunurnar hvør sær, sum eigarar av SEV, og kommunufelagið umboðandi allar kommunur í Føroyum rópa varskó, og taka øll neyðug stig til, at SEV framhaldandi kann sleppa framat, og harvið varðveita
draga meg sjálvan burtur úr roykinum, tí eg síggi ikki, um nakar ætlar at skjóta meg. »Ligg stillur« rópa teir eftir mær, men eg hugsi ikki klárt og royni desperat at sleppa úr roykinum. »Ligg stillur, for
Hann fór eina løtu út við barnabørnum sínum – hann má altíð vera á sjónum. Eg skal senda onkran at rópa hann at landi.” “Nei, ikki nýtist, eg kann gott bíða, til hann kemur av sær sjálvum.” Nú sótu vit
Sigmundur, kom uppá dekkið, hoyra vit skiparan á Vitanum, Sigurd Simonsen, sum stóð í stýriborðsrútinum, rópa, um vit ikki kundi bakka. Tá svaraði okkara skipari: “Vit liggja við tveimum ankarum úti, so tað
fyri eygunum, nú vektloysi ber okkum fram á leið við ongum jørðforbindilsi. Ivaleyst fer onkur at rópa hetta fyri ljósasløkking, men vit, sum hava livað nóg leingi, og eru farin niðan- og omaneftir al
tjóðskaparligu samling, so at siga, og so eina skít-veri-við-málinum- stöðu hinvegin, ið summi vilja rópa upp á fólksins vilja og tað er kanska ikki burturvið heldur í einum samfelag, har hvørki sýnist at
