fleiri ferðir um dagin, stutt var millum húsini bæði, so tað lá væl fyri. Abbin hevði lagt eitt langt lív aftur um seg og væl dugdi hann at siga frá øllum, hann hevði upplivað gjøgnum tíðirnar. Tað var so

høgt. Omma og abbi gloymdu heldur ikki at verða góð við hvønn annan, hóast tey høvdu havt eitt langt lív saman, og soleiðis vóru tey ein góð fyrimynd fyri bæði børn og ommu- og abbabørn. Abbi kom frá einum [...] fólkini vóru, so livandi var mál hansara, tá ið hann greiddi frá. So væl dugdi hann at geva søgunum lív, at vit vaksnu abbabørn enn minnast tær. Eg minnist mangan góðan túr suðuri í Vági, har omma og abbi

serligt, tað eru vit jú øll, men tú vart nú burturúr. Tá ið tú komst aftur úr Indiu, og fekk eitt gott lív her í Føroyum, koma vit meira regluliga saman, fyrst úti í Hornabø, og nú ikki minst tá ið tú hevði

Lívið er framvegis dýrabært; tað er, eins og tað altíð var; tað heldur fram øld eftir øld. Deyði og lív hoyra saman. Hví skuldi eg farið úr huga, um eg fór úr eygsjón? Eg bíði bara eftir tær, um eina stund

hevði funnið ein frið, sum hann hevði saknað, og hann duldi ikki fyri, at hann frøddist um tykkara lív saman, um samveruna, gerandisdagin og familjuna. Sørin var júst farin um fráfaringaraldur, men hevði

í LÍF í fleiri ár. Eg visti frá fyrsta degi av, at LÍF var Rúnasa hjartabarn. Rúni legði alt sítt lív í LÍF og tað hava vit honum nógv at takka fyri. Stillur og friðarligur gekk hann og loysti tær uppgávur [...] at maður kemur í mans stað, men eg trúgvi ikki at LÍF fær ein slíkan merkismann sum Rúna, sum við lív og sál hevur givið Leirvíks bygd so nógv. Næst seinast eg var heima og vitjaði, var seinastu ferð eg

fyrireika og liva. Men so endar lívið brádliga hjá Rosu og Ditleif. Vit fingu onga ávaring um, at teirra lív skuldi enda beint tá, og vit fata framvegis ikki, at tey bæði ikki eru millum okkara longur. Vit vilja [...] kalla bert á hann. Eg veit, at eg skal sigra og náa himmalstrond. Hvat enn kann koma á mín veg, mítt lív er í Guds hond. Koma sorgir, royndir, sum níva niður teg. Svíkja bestu vinir og kaldar vísa seg. Tá

fødd Jespersen av Tvøroyri. Petrina fór tíðliga út at arbeiða, og trúliga helt hon á at stríðast alt lív sítt. Hon byrjaði mangan dagin at vaska fisk og turka á fiskaplássunum hjá Thomsen keypmanni. Eisini

føroyskt, var í grind og til útróðrar og hann lærdi seg føroyskt. Peter kendi seg sum føroying og við lív og sál tók hann lut í samfelagskjaki um politikk og framtíðina hjá hesum landi. Peter man helst eisini

kirkjuklokkuni fyri at Anna ikki skuldi fáa varhugan av, hvør ið mundi fara til gravar. Tað stóð um lív nógva aðra staðni eisini, og tað vóru fleiri, sum doyði, bæði í Gøtu og aðrastaðni við. Tað, sum ráddi [...] ikki sørt, at vit vóru í ætt. Langomman var nevniliga úr Tjørnustovu. Anna fekk eitt langt og gott lív. Vit eru mong, sum koma at minnast hana við takksemi. ó.