annar hevur fingið so góða gávu frá vinum sínum sum eg. Tit vóru ein familja, sum litu alt í Harrans hendur. Góði Jóhannes, saknurin hjá okkum og øllum, sum stóðu tykkum nær, nú tú ikki longur ert okkara millum
tína rødd. Eg minnist enn angan av tínum klæðum. Eg minnist enn títt gongulag. Eg minnist tín ar hendur, sum smurdu varra stift á varr ar nar, sum sták aðust í køk inum, sum reins aðu plettar úr klæðunum
Kvirt er nú um Oyrnafjall, kavaflikrur detta niður, Jan er farin hagar, bert gleði er og friður. Hendur hans nú hvíla, tagnað røddin káta. Vónir brostnar og sjúklingarnir gráta. ---- Heilsan starvsfólkið
Danmarkar á stovn. Hann fekk eisini tikið stig til, at vit fingu fyristingina av almannamálum á føroyskar hendur, og at Almannastovan varð sett á stovn. Jacob umboðaði eisini flokkin í Fólkatinginum frá 1979 til
i, meðan náttúran sang svanasong og klæddi seg í vakrasta vetrarbúna. Ingolf var farin í Harrans hendur: maður, faðir, guðfaðir, verfaðir, abbi, langabbi, boyggi, skyldmaður og vinmaður. Vit mintust Ingolf [...] var so takksemur og glaður fyri dagin. “Tað var veldigt,” segði hann. Nú er Ingolf farin í Harrans hendur. Við børuna hjá Ingolfi hoyrdu vit hesi orð frá Rómverjabrævinum: “Eingin av okkum livir sær sjálvum [...] Jesus Krist, fyri Ingolf, sum livdi og var ein partur av lívssøgu okkara. Ingolf er farin í Harrans hendur. Guðs friður verið við Ingolfi. Góði Ingolf Takk fyri alt tað, sum tú hevur verið fyri okkum. Oda
komin illa til skaða, men man hugsaði als ikki, at hann ikki fór at klára tað. Hann var komin í góðar hendur á Sjúkrahúsinum, so tað mátti fara at ganga. Men sum tíðin fráleið, og vit vinfólk hjá Høgni ringdu
ungur til sjós og sigldi í nógv ár sum maskinmeistari, og eitt sum eyðkendi hann, vóru hansara góðu hendur til hetta arbeiði. Evnini á hesum økinum komu eisini til sjóndar, tá hann seinni keypti sær bát og
i og ótrúliga hjálpsom. Og nú á hennara deyðslegu saknaði eg at síggja hennara troyttu og slitnu hendur, sum gjøgnum árini høvdu dugnað so mongum í familjuni við máltíðum og pløggum ella drekkamunnum afturvið
Hoyvík. Men hvussu kláraði mamman í Føroyum seg við fýra børnum uttan forsyrgjara? Hon gavst ikki á hendur, men leigaði húsini í Tvørgøtu út og flutti niðan til verforeldrini í Hoyvík. Har vóru nógv í húsi
eydnaðist at fáa apotekini at selja battarí til hoyritól, soleiðis at tey gjørdust lættari at fáa hendur á, og hvussu tað eydnaðist at fáa góðar karmar á einari nýggjari hoyriklinikk. Tað lá Regini nógv
