Olivia hevði sum ung verið á húsholdningskúla í Danmark, og gjørdi hon tí til tíðir forvitnisligan mat, sum ein ikki var heilt vanur við úti á Garði, t.d. minnist eg, at hon oftani súltaði reyðrøtur, og

matin kláran. Tú vart í sonnum jólahýri og fortaldi okkum um, hvussu væl tær og abba dámdi at gera mat saman. Tað var altíð so spennandi at hoyra teg fortelja um títt ótrúliga hendingaríka lív. Tað var

tað hon hevði og kundi og takka fyri, at støðan ikki var verri. Tí var tað ein fragd at síggja hana mat­gera, seyma og binda við handalagi, sum flestu ikki er beskorið. Alt rundan um hana bar sjónlig prógv

tað var serliga Sørin, sum skipaði fyri við teirra felags áhugamálum, at ferðast, list, bókmentir, mat, gestir og yrkisligt tjak, sum altíð var áhugavert at luttaka í. Søren var hollur stuðul hjá Boga í

um. Vit sótu lið um lið heima hjá tær og teknaðu, spældu kort, lurtaðu eftir tónleiki ella gjørdu mat. Lið um lið við láturkrampa í Glyvra Bio, lið um lið á bókasavninum og lósu bøkur. Vit spældu lið um [...] einki kendu vit á tær, tí tú lat ongantíð illa at. Tú var løtt á fótum sum altíð, hevði gjørt lekran mat og hetta kvøldið, áðrenn vit skuldu avstað aftur, hugnaðu og skemtaðu vit okkum sum altíð, hóast lívsins

eg: »Hygg Likkudemus!« Og peiki. Tað er sum oftast Likkudemus eg síggi, tí Likkulina er heima og ger mat og ansar eftir Skurðhild og Skurðsvein. Omma og eg vóru eisini onkutíð uppi í Hoyvíkstjørn og góvu

ongantíð yvir sína andstygd fyri harum. Hon bakaði breyð og køkur, og var altíð sera dugnalig til at gera mat, og hóast hon ikki setti seg upp sum lærumeistari fyri okkum systrar, so hava vit ivaleyst arvað okkurt

at lesa og ikki at tala um krossorðagáturnar, sum hon hevði sum dagdvølju. Mamma dugdi væl at gera mat, og fáir føðingadagar eru farnir burturúr her suðuri, har hon ikki er komin suður og hevur tikið hond

sum ikki einaferð sílaveiða, og veiðan var góð. Sjálvt um vit fiskaðu síl, høvdu vit eisini annan mat við, so sum reyðar pylsur og eplamos. Tá funnu mamma og babba uppá at koma gongutúr út á Heiðavatn

vit fingu at eta frá tær, tí tað var altíð góður matur man fekk frá tær, og tú dugdi so væl at gera mat, tað skal tú eiga. Ja góða omma, eg havi altíð følt meg vælkomnan inn til tín, tú hevur verið eitt