aðrar við, sum vóru blivnir hansara vinir. Geilamylnan Sum nevnt var Poul mylnari og hevði mylnu við Havnará, har sjónleikarhúsið er nú. Kristin í Geil, sonur beiggi, skrivaði um Geilamylnuna í brævi til son [...] flokkur av realskúladreingjum, sum vóru farnir í holt við at byggja ein skansa beint omanfyri ánna (Havnará), og tað var eitt satt stórverk við manshøgum 1½ alin breiðum flaggarði uttanum og einum fittum [...] snimma á fótum, áðrenn undan kom sól. Sáða korn, velta epli, trøðin var teimum góð. Geilamyllan við Havnará stóð. Hon ein innløga var, havnarfólk komu har, og Poul mól fyri tey, so ei treyt mjøl til breyð

arbeiðsformaður, so tað lá væl fyri. Eg var millum annað við at gera vegir og tvær brýr hvørtur um Havnará úti í Marknagili, sigur Sigurd Hansen. Seinni fór hann at læra til snikkara, men tað var ein stutt

hava dugað væl at hildið ópolitiskar røður. Minna teir ungu á søguna Nógv vatn er runnið ígjøgnum Havnará síðan ólavsøkuaftan í 1941, og áin er bæði løgd undir heilt og nærum blivin opnað aftur, síðan Hans

á økinum sunnanfyri her vit standa. Brúgv var longu tá um Hoydalsvegin, og niðan fyri brúnna fór Havnará tutlandi millum klettarnar. Tey húsini, vit nú rópa Hans Andriasar hús, stóðu tá. Tann, sum bygdi

ongan høvuðspersón, ið skínur fram um ein annan. Evni bókin viðgerð Søgan byrjar 2. páskadag, har Havnará tók »hevnd fyri sína vanærisligu lagnu og fylti miðstaðarøki við lorti.« (p. 9) Hesin sami lortur

Men tá stórhøllini í Hoyvíkshaganum, partur av innkoyringarvegnum í Marknagili, og eftirgjørdu Havnará vantaðu milliónir, vórðu tær írestandi milliónirnar skjótar at finna. Men til náttúru ella umhvørvi

framburðstrúgv, toygdi seg upp aftur longur. Tað heldur ið hvussu er William sjálvur í eini minnisrún um Havnará, sum kastaði hvørvisjón yvir seg niðri í býnum, men enn rennur her uppi í óbygdum: »Verðin tóktist

Vippu 50. Kleinsmúrur 51. Sælingahella 52. Müllersbrúgv 53. Súpanarvík 54. ? 55. Undir Kjallara 56. Havnará 57. Kongabrúgvin 58. Knútskonutangi 59. Fløttistøð 60. Bursatangi 61. Gilbertstrøð 62. Símunarklettur

rennur mín fyrsta ólavsøka fram fyri meg, eg var lítil smádrongur tá, men minnist sera væl ta opnu Havnará við Tinghúsvøllin. Í minni mínum glampa enn ljós niður í áarvatnið. Longri aftur í tíðini vaskaðu

ára gamal. Hetta var ein summardag, tá eg sum vanliga spældi á sandinum á eystaru vág. Her rann Havnará oman. Tað var altíð roynt at leypa um ánna turrskøddur. Men ein dagin var tað ein genta Trina hjá