fáur. Hóast rúm tíð er farin, síðani Anna fór frá, so hevur hon sett síni týðiligu spor og vitjaði javnan sum vanligur lánari aftur á gamlar slóðir at læna bøkur og hitta fyrrverandi starvsfelagar. Hon hevði

hennara lindi og evni til at sáa gleði og látur har, hon kom. Tá ið hon var á veg til hús, stakk hon javnan inn á gólvið at vitja mammu. Hon fylti húsini við skemti og látri, og altið visti hon onkur týðindi

fingu so holla frálæru sum møguligt. Tað gleddi hann eisini almikið, tá næmingar seinni sum vaksin javnan takkaðu honum fyri dyggan og góðan skúlagang í barnaskúlanum. Pápi virkaði eisini áhaldandi fyri

vit vóru helst mong onnur íð kendu okkum fevnd av hansara umsorgan. Hann minnti okkum á hetta við javnan at vitja, tá íð hann var heima ella í minsta lagi at sláa upp á tráðin. Tann stóri skarin íð fylgdi

Lágargarði tey síðstu árini, og verpápan, Tummas Thomassen (Tummas á Tryggingini), vitjaði hon eisini javnan, líka til hon sjálv fór. Katrin, eins lítið og onnur, slapp undan sorg. Hon misti mannin, Marius

tað eisini verður stórur saknur í honum í svimjihøllini í Gundadali, har Karl Anton var at síggja javnan. Eisini har kenst missurin stórur. Tøkk fyri at tú var tann tú var Karl Anton. Jan

ja hann skuldi koma hósdag. Soleiðis var síðstu árini alt í síni føstu legu hjá henni. Øll vóru javnan og vitjaðu ommu, tí tað var so stuttligt at vitja hana. Og um onkur ikki kom, ja so saknaði hon tey [...] ávirkan. Tær vildu betra samfelagið tær livdu í, og ynsktu at gera sítt til at so bleiv. Ídag hoyrist javnan um kvinnufelagshúsið á Glyvrum, sum er ein av varðunum eftir arbeiðið hjá hesum kvinnum. Samfelagið

á rætta stað. Hóast búsitandi í Skúvoy, so gloymdi Jørgin Olaf ikki sítt upphav, og hann vitjaði javnan aftur til Klaksvíkar, og hvørja ferð gav hann sær stundir at vitja farbróðurin og at fáa eitt prát

líða á, tá hann fortaldi um ymiskt. Í vikuskiftinum, tá Jørgin hevði frí frá arbeiði, koyrdi hann javnan niðan at hyggja til seyðin, og dámdi honum væl at koma inn á smoltstøðina at vitja vakthavandi til

Jóhannes at hetta hevði verið ein fínur túrur. Seinni fingu vit okkum summarhús á Viðareiði. Tá komu tit javnan norður at vitja okkum – tú hevði so nógv minni frá hesi lítlu bygd og greiddi frá minnum frá spæli