kann verða innandura, tá tað regnar. 3) Tá 1 og 2 eru gjøgnumførd. Stong miðbýin fyri ferðslu, lat Havnará upp aftur, ger spælipláss, blomsturkassar, cafétorg, arkadir og alt hitt sum politikkarar elska at

raðfest Samstundis sum veruligur trivnaður verður forsømdur, verða pengar brúktir at lata partar av Havnará upp aftur. Alt í lagi við tí. Eg skilji væl. Í politisku tankagongdini hevur trivnaður týdning, men

ferðaðist, kom eldur í eini hús uppi á Gripsvegnum. Báðar systrarnar lupu upp og runnu yvir til ta opnu Havnará og stillaðu seg í eitt rað. Tann niðasti fylti sína spann í ánni og handaði hana til tann næsta,

aðrar við, sum vóru blivnir hansara vinir. Geilamylnan Sum nevnt var Poul mylnari og hevði mylnu við Havnará, har sjónleikarhúsið er nú. Kristin í Geil, sonur beiggi, skrivaði um Geilamylnuna í brævi til son [...] flokkur av realskúladreingjum, sum vóru farnir í holt við at byggja ein skansa beint omanfyri ánna (Havnará), og tað var eitt satt stórverk við manshøgum 1½ alin breiðum flaggarði uttanum og einum fittum [...] snimma á fótum, áðrenn undan kom sól. Sáða korn, velta epli, trøðin var teimum góð. Geilamyllan við Havnará stóð. Hon ein innløga var, havnarfólk komu har, og Poul mól fyri tey, so ei treyt mjøl til breyð

arbeiðsformaður, so tað lá væl fyri. Eg var millum annað við at gera vegir og tvær brýr hvørtur um Havnará úti í Marknagili, sigur Sigurd Hansen. Seinni fór hann at læra til snikkara, men tað var ein stutt

hava dugað væl at hildið ópolitiskar røður. Minna teir ungu á søguna Nógv vatn er runnið ígjøgnum Havnará síðan ólavsøkuaftan í 1941, og áin er bæði løgd undir heilt og nærum blivin opnað aftur, síðan Hans

á økinum sunnanfyri her vit standa. Brúgv var longu tá um Hoydalsvegin, og niðan fyri brúnna fór Havnará tutlandi millum klettarnar. Tey húsini, vit nú rópa Hans Andriasar hús, stóðu tá. Tann, sum bygdi

ongan høvuðspersón, ið skínur fram um ein annan. Evni bókin viðgerð Søgan byrjar 2. páskadag, har Havnará tók »hevnd fyri sína vanærisligu lagnu og fylti miðstaðarøki við lorti.« (p. 9) Hesin sami lortur

Men tá stórhøllini í Hoyvíkshaganum, partur av innkoyringarvegnum í Marknagili, og eftirgjørdu Havnará vantaðu milliónir, vórðu tær írestandi milliónirnar skjótar at finna. Men til náttúru ella umhvørvi

framburðstrúgv, toygdi seg upp aftur longur. Tað heldur ið hvussu er William sjálvur í eini minnisrún um Havnará, sum kastaði hvørvisjón yvir seg niðri í býnum, men enn rennur her uppi í óbygdum: »Verðin tóktist