sloppin at fonglast við lutirnar. Vit sluppu at vera harrar yvir lutunum, men gloymdu, at Guð sjálvur skuldi vera Harri yvir okkum. Tey, sum ikki vilja at nakar skal ráða yvir teimum, duga ikki at ráða yvir
sloppin at fonglast við lutirnar. Vit sluppu at vera harrar yvir lutunum, men gloymdu, at Guð sjálvur skuldi vera Harri yvir okkum. Tey, sum ikki vilja at nakar skal ráða yvir teimum, duga ikki at ráða yvir
hana. Ein eldri lærari hevur sagt tað soleiðis: "Tá ið eg hugsi mær tann møguleika at eg ein dag skuldi mist gudsóttan og trúnna, tá gerist eg deyðaræddur." Hetta vitnar um at andin ger ein gerning í hjarta
Í bókini “At liva Guds lív” skrivar John Ortberg: “Saman við einum vini skuldi eg dvølja tvær vikur við bøn í Etiopien, um somu tíð sum marxistarnir høvdu valdið í landinum. Undirgrundarkirkjurnar bóðu
ein mentanarbólk. Endamálið var, at hann skuldi vera mentanarlívinum í sóknini at gagni. Men áhugin var lítil og fá møttu upp. Men teir hildu, at hugskotið skuldi ikki sleppa at doyggja, um teir so skuldu
byrðar á seg, sigur Sanna Hammer, sum á ólavsøku hevði eina framsýning á Margarinfabrikkini, sum skuldi lýsa, hvønn týdning Gud hevur í okkara mentan í dag. So hvørt, sum fornfrøðingar koma fram á leivdir
at hann á éinum skipi uttanfyri Finnland hitti andar, ið søgdu við hann, at hann skuldi verða sangari, og at hann skuldi eita Rasmus Lyberth. Somu andar hava fylt honum gjøgnum lívið, og tá hann gjørdist
og seinna heimsbardaga ein ovurstór dómadagssekt, sum hevði sett ein ávísan dag fyri, at heimurin skuldi ganga undir, við tí úrsliti, at limirnir í tíðini fram til henda dag at kalla fingu loyvi til at
m.a., at tað var endamálið hjá landsstýrinum at skapa karmarnar fyri, at so mong ung sum møguligt skuldi kunna fáa hug at fáa sær hægri útbúgving. Næsta var at gera útbúgvingarnar so góðar sum gjørligt
forsætisráðharri fyri alt fólkið. Tað kundi tí í fyrstu atløgu tykjast politiskt óbúgvið, at hann bara skuldi landsstýrisflokkarnar og tann eina andstøðuflokkin, Sambandsflokkin. Í evstu løtu loddaði hann so