at foreldrini kenna barnið best og vita hvat tí tørvar, og at tygum fara at geva foreldrunum tann ans, og ta virðing tey hava uppiborið sum foreldur. Eg trúgvi ikki, at nakað foreldur setur óneyðug og
kommununi. Tað er at gleðast yvir, at fólk eru farin at virðismeta og geva føroysku náttúruni meira ans enn nakrantíð, og tað er vorðin ein sportur at koma uppá so nógvar fjallatindar sum møguligt. Men vit
við. Tey berlig vóru, við brosi hann tá mælti: “Barn mítt sært tú har, eg gekk við tær og gav tær ans, í gleði og sorg eg hjá tær var.” Men annað sá eg síðan brátt, tí onkustaðni sjón bar við, tað eina
Einarsson, segði seg vera væl nøgdan við, at tvær umsóknir vóru komnar, vakti úrslitið av útbjóðingini ans. Eitt var, at bara tvey feløg vístu útbjóðingini áhuga, og eitt annað merkisvert var, at einki av
til bort herfra at drage, da rejser jeg hjem til min Gud, mig kan ej bedre behage at skue der hans Ansigt blidt og prise ham til evig Tid først da foruden Ende. I Jesus tro jeg leve vil den tid, jeg har
hetta. William Heinesen skrivar um Honnu: Hanne var en dame af et vist lune. Fotografierne viser et ansigt præget af en vis kløgtighed og humor. Af hendes fem børn er det utvilvsomt sønnen Meinhardt
loysn. Tá tú lýsir politiska landslagið sum eitt eintýðugt og sera einsrættað lið, ið einans hevur ans fyri, og arbeiðir fyri nøkrum ávísum viðurskiftum, tað sum tú nevnir asfalt og betong, so haldi eg
loysn. Tá tú lýsir politiska landslagið sum eitt eintýðugt og sera einsrættað lið, ið einans hevur ans fyri, og arbeiðir fyri nøkrum ávísum viðurskiftum, tað sum tú nevnir asfalt og betong, so haldi eg
Myndirnar vísa, hvussu óvanliga flottur bilurin var. Hóast hesin hvíti og reyði bilur vakti stóran ans í Havnini, tá hann kom út at koyra, tykist ikki sum bløðini skrivaðu um hann tá. Vit hava í øllum førum
hann ikki fær eyga á meg! Okey, tað er myrkt og hann skundar sær bara heim uttan at geva nøkrum øðrum ans, ikki so? Heilt erligt, hann leggur als ikki merki til mín longur! Kanska hann slett ikki hyggur eftir
