Føroyum, sum fór í hesa skipan. Dómpróvsturin hevur ikki havt úr at gera við at finna avloysarar fyri prestar, ið fara í barnsburðarfarloyvi. Í veruleikanum er hetta fyrstu ferð, nú Fuglafjarðar prestur fer
enn meiri ljós á málið, enn sjálvur fyrilesturin. Tungir fundarluttakarar Á fundinum vóru fleiri prestar, samkomuleiðarar, bíbliulærarar, prædikumenn, summarleguleiðarar, stovnsleiðarar og onnur,
kirkjan sjálv, iðslættaði latte-drekkandi bureaukratum motorveg inn í okkara lív. Men teologiskir prestar og f rísinnaðir demokratar, av tí ektaða slagnum, høvdu heldurbúð í kollektivi við Fleksnes enn gjørt
kirkjan sjálv, ið slættaði latte-drekkandi bureaukratum motorveg inn í okkara lív. Men teologiskir prestar og frísinnaðir demokratar, av tí ektaða slagnum, høvdu heldur búð í kollektivi við Fleksnes enn gjørt
helt tá, at tað átti at komið ein katólsk kirkja aftur, og hann fekk lagað tað soleiðis, at tveir prestar og nakrar systrar komu til Føroya. Systrarnar komu komu tíðliga í 1931 til Havnar, har tær leigaðu
di og kanska eisini sum brot á trúarfrælsi at krevja eina tílíka lógarbroyting, ið viðførir, at prestar (t.d. í DK) mugu góðkenna hjúnabond, sum stríða við trúgv og samvitsku teirra. Við hesum í huga,
Hatta er møsn. Einasta grundgeving teirra fyri bókstavavavstrinum er, at danskir myndugleikar (prestar) bronglaðu okkara fólkanøvn (og eftirnøvn) til okkurt, sum hvørki er fuglur ella fiskur, ja, í fleiri
eitur døtur í fleirtali og ikki døtrar, sum summi vilja vera við.Tað undrar meg, at akademikarar sum prestar og magistarar ikki duga at benda eitt so vanligt orð.
Hatta er møsn. Einasta grundgeving teirra fyri bókstavavavstrinum er, at danskir myndugleikar (prestar) bronglaðu okkara fólkanøvn (og eftirnøvn) til okkurt, sum hvørki er fuglur ella fiskur, ja, í fleiri
katólskir prestar ikki altíð livað eitt alment lív í sølibati. Í 742 ásetti Sakarias pávi, at allir prestar, ið vóru ótrúgvir ella høvdu meira enn eina konu, ikki longur sluppu at virka sum prestar. Katólskir [...] Katólskir prestar vóru tó ikki fyrr enn í 1139 alment tvingaðir at liva í sølibati – eins og teir framvegis siga seg gera í dag. Munkar og nunnur velja eisini enn at liva eitt lív uttan hjúnaband og teimum
