visti um alt. Og tað serliga forvitni, tú átti, gjørdi, at tú var áhugaður í øllum, bæði tí, sum hendi her á landi og runt í heiminum. Tað var ikki tað evni, tú ikki visti um. Harafturat var tað so nógv

trúgvur móti sam­bandsflokkinum ella pápa­num. Soleiðis var við lands­stýri­num sum sat 1951-58. Tá hendi jú tað, at sam­bands­flokkurin tók Andrass, sum tó tá var farin úr tinginum, av ræði og fór í samgongu [...] Gunnvør kom fyri seg, og nú kundu tey bæði síggja fram til eina góða tilveru saman. Men nøkur ár seinni hen­di tað ófatuliga, at nú var tað Herbert, sum fær deyði­liga sjúku. So nú var tað Gunn­vør, sum má fara

ofraðu seg fyri okkum systkin. Heimið var fjálgt, sjálvt um hetta ikki var nøkur borg. Eitt annað, sum hendi, var, tá Sofus og ein annar fóru inn á Bø at siga farvæl. Tað var vanligt at siga farvæl hjá vinum

hevði verið inni á gólvinum hjá Solveig og Poul Meyer, har ein altíð hevur kent seg sum heima. Tað hendi seg eisini, at eg gisti hjá teimum, og tá var hjartaligheitin ikki minni. Tað kann illa fáast eitt

sjúku sína kanska ikki fataði, hvussu álvarsama búskaparliga kreppu, land okkara var komið í, og hvat hendi við tí banka, hann hevði arbeitt fyri í góða hálva øld, men vit mugu harmast um, at Petra, so sjúk

Havnar við ”Brynhild”. Hetta var dagur í viku! Tá ið Anna er 14 ár, verður hon konfirmerað. Hetta hendi norðuri við Gjógv, har júst nýggj kirkja var bygd. Aftaná var at fara út at tæna. Anna fór til Fu

okkum øll. Mánakvøldið 15. august, meðan omma heima í Føroyum hevði sítt síðsta kvøld í hesi verð, hendi tað í Århus, at eg skuldi fara at lesa úr barnabíbliuni fyri soninum, Jóhannes. Men hetta kvøldið

tíð saman. Trúgvin hevði stóran týdning fyri Liljuna. Hon hevði vón um at gerast frísk aftur; tað hendi tíverri ikki, men vit skilja ikki altíð Harrans leiðir. Góðu tit, sum hava mist so nógv, nú Liljan

Sands. Hevði eg havt tað, men »hvør veit á morgni at siga, hvat hann á kvøldi gistir«.Tú fór, óhappi hendi og tú læt lív, bert 19 mánaðir aftan á, at pápi tín lat lív av herviligari sjúku, bert 57 ára gamal

arbeiði nærlagdur og av­hild­in. Tað var ikki so ofta vit hittust tey seinnu árini, men hvørjaferð tað hendi, føld­ist tað, sum eingin tíð var ging­in. Eg hevði glett meg at hitta Karl Johan aftur, nú okk­ara