kollfirðingar góvu mær ein góðan start. Síðan eg byrjaði sum vikarur fyrstu ferð, havi eg undirvíst í 50 ár. Eg valdi at taka av, tá eg fekk bjóðað at fara frá við fullari pensjón sum 63 ára gamal. Skúlin
har politiskar og vinnuligar avgerðir verða tiknar. Persónliga haldi eg, at vit eiga at stremba eftir 50% av hvørjum kyni í politikki. Sjálvt um vit kunnu vera glað um tær mongu kvinnurnar, sum vórðu valdar
gólvinum tá vit hava venjingar í mini-hondbólti og rulla bóltin eftir gólvinum. Ein dagin tá vit høvdu 50 smábørn til venjingar, tá kemur ein fittur og eygagóður smádrongur yvir til mín og sigur: “Hey! Nú
vísir tað seg, at tey fæstu koma uppá 70 kr. um tíman frá ALS, meðan onnur ikki fáa meiri enn góðar 50 krónur í arbeiðsloysisstuðli. - Nei henda skipanin riggar ikki nóg væl!
familjan hevur skula vant seg við, eftir at tey hava búsett seg sum trúboðarar í Campobasso, ein býur við 50.000 innbúgvum, sum liggur har suðuri í Italia. Fleirmentað familja Tey hava bæði drúgvar royndir við
tiltøkunum í bygdarhúsinum og øðrum tiltøkum á stevnuni. Hann sigur, at tá stevnan byrjar, eru eini 50-60 fólk beinleiðis knýtt at ymisku tiltøkunum, og í aðrar mátar luttekur stórur partur av bygdini á
seen from an outsider’s view, is that we have an extremely tiny economy in a population of just under 50,000, and a total workforce of 26,000, of which 66% are employed in the service sectors, while under
dyggiliga og fjølment bæði handaliga og andaliga við at geva og at hjálpa til. Fyrsta árið vóru til samans 50 børn í 10–14 ára aldri hvørja viku í fýra vikur, og árið eftir nærum tvífaldaðist talið, so at húsið
arbeiði fyrstu ferð ein syngur fyri. At syngja fyri 20 ferðir fyri at fáa eitt arbeiði, er heilt vanligt. 50 ferðir er heldur ikki óvanligt. Hetta er dýrt, tí at ein má gjalda flogferð, tokferð/bussferð og h
størri prosjekt við at reinsa London og aðrar býir fyri hestalort, so tað kundi verða livandi í býnum um 50 ár, og nýttu stórar upphæddir til tað, men so var eingin lortur eftir 10 árum, so hevði tað ikki verið
