sær. Serliga mintist Anna til ommubeiggjan, Johan við Garð, sum var verfaðir tann kenda skiparan Mortan í Hvannasundi. Her kann skilast til, at mjólkin hevur verið ein luksusvøra, í hvussu er fram til
Teir fóru í farmasigling, og tá kom Albert fyrstu ferð rættuliga uttanlands. Aftaná fór Albert við Mortan á Argjum, sum undir krígnum fórst við Nýggjaberg, við einum av teimum italiensku trolarunum, sum
Ravnur av Eiði, Grani úr Vík og Bogi, báturin hjá mær. Við hettar summari vóru umframt meg og Matheu, Mortan Jacobsen úr Víkarbyrgi, Símun Joensen av Tvøroyri og ein úr Godthåb, sum kallaðist Edvard. Sprongdu
skiparar vóru Lars, Johan og Dánjal Larsen í Gjørðum, Petur Mortensen í Geilini. Johan í Birginum, Mortan í Nøkrum, Jákup hjá Læars, Petur Frederik, ættaður úr Funningi og aðrir. Í 1937 yvirtók Diurin handilin
arbeiddur. Her var Dánjal við í 1935 Tá ið Dánjal fór heim varð hann biðin um at koma aftur næsta ár. Mortan í Hvannasundi førdi Solo. Hann hevði eisini landað til Arctic. Dánjal fór heim við honum. Álopnir
ár við Marshall fór Dánjal í 1912 umborð á Grana sum kokkur. Her var Jens Mortensen skipari, og Mortan á Argjum var bestamaður. Grani var ein línubátur, sum Mortensenmenninir høvdu keypt úr Grimsby í
undir krígnum. Tað var fyrst við Norðbúgvanum í 1941 og so við í 1943 við gamla Skálaberg við gamla Mortan sum skipara. Mammu dámdi einki, at eg sigldi, serliga eftir at Emanuel varð søkt av týskarum í 1941
nýggjan bát. Vit fóru út á Glettingarnes, um 20-30 fjórðingar úr landi at fiska. Skálaberg við gamla Mortan í Hvannasundi sum skipara var á somu leið. Tað var ikki loyvt at samskifta í telefonini, tí hon var
