savna, hvar sorgin um ævir er av,/tí deyður er deyðin, og horvið er hav! Og tí kunnu vit eisini av hjarta takka Guði til seinast í gudstænastuni í dag, har hin góði hirðin savnaði okkum í hetta heldið, sum [...] sum kirkja okkara er, har hann eisini í dag hevur lívgað okkum við orði sínum, og kunnu vit tí av hjarta siga: ?O, sælasta stund - ei finst líki,/ Guðs sonur, hann livir í dag!/ AMEN. Uni Næs, sóknarprestur
ættarlið, eisini langt áðrenn kvotasamráðingar byrjaðu. Forfedrar okkara løgdu lunnarnar og løgdu hjarta og sál í. Tað hevur minni enn so altíð gingið væl. Nógv hava bløtt og rindað høgan prís. Hetta vóru
Odvør í huga at røkja, men hon hevur sanniliga mann, familju og heim, sum eisini stendur hennara hjarta næst. Jógvan á Lakjuni, tingformaður, og Odvør blivu góð 1974 og giftust 6. august 1976. Tey eiga
ikki myndar nakað ávíst – sum er absoluttur – er ein tónaheimur, ein verð, sum uttan orð nemur við hjarta mítt og sinn. “Du bliver ramt af nogle lydbølger, og straks begynder du at føle”. (Sitat: Peter Bastian)
íslendski-føroyski sangskúlin niðurfyri aftur. Heimið á Langholtsvegi var tó framvegis opið við hjartarúmi og hjálpsemi mótvegis vitjandi eystanífrá, og íslendskt stórtøkni gav seg rættiliga til kennar
vit elskaðu teg og at vit fóru at sakna teg. Tú svaraði sjálv takk, eg elski tykkum av øllum mínum hjarta og eg fari eisini at sakna tykkum, men eg bíði eftir tykkum. Eftir hetta fekst tú tað betri og læknarnir
prestar nýta ólavsøkuprædikuna, og serliga høvið, til at gera vart við ymiskt, sum liggur teirra hjarta nær. Tað kann t.d. vera mál av guðfrøðiligum ella etiskum slag. Kunnu vit vænta, at tú kemr inn
Føroyar høvdu eitt serstakt pláss í mínum hjarta langt áðrenn eg tók við sum amerikonsk sendikvinna í danska kongaríkinum. Í mínum ungu døgum í Pennsylvania plagdi eg at vera barnagenta hjá einari
HARRIN hatar, sjey eru sál Hansara andstygd: Stolt eygu følsk tunga hendur, ið úthella sakleyst blóð hjarta, sum smíðar saman ónd ráð føtur, sum eru kvikir til tað, ið ilt er tann, ið talar lygn og vitnar
skrúðgonguni. Poul Mohr ringdi javnan á redaktiónina hjá okkum í Miðlahúsinum, um hann hevði okkurt upp á hjarta, ella hann vildi viðmerkja eitthvørt – og eisini fyri at rósa. Einaferð hevði blaðstjórin á Sosialinum
