ræningarplássunum, so eru onnur støð, har nógv er til. Eftir lunda Tummas Frank Joensen væntar, at skúvoyingar fara eftir lunda í ár og fitt av lunda er at síggja í ár. Vanliga verður farið 7. juli. Áður varð
fryst, áðrenn tað verður avskipað. Um fuglin sigur Óla Jákup í Dímun, at í ár hevur verið væl av lunda. Hann hevur verið í bakkanum hvønn dag. Og tað metir dímunnarbóndin sum gott tekin. Onnur ár er tað [...] at skúgvurin er ein orsøk til, at so lítið av heiðafulgi er. Sjálvur hevur hann sæð, skúgvin taka lunda í bakkanum. So heiðafuglinum man hann ivaleyst eisini fara við, heldur Óla Jákup. Og av tí, at økið
fuglaskræpu. Ikki er ættin tann rætta, so landkoma er eingin soleiðis. Tó síggja vit onkran hendinga lunda. Eitt sindur flýgur, men lítið hevði verið til stongina, um hon var við. Annars láta teir at, at árið
verður nýtt. Eingin ætt var. Mestsum stilli. Men kortini eydnaðist fleygingarmanninum at fáa ein lunda. Hetta man vera ein tann hepnasti lundin, nakrantíð er komin í stongina í Tindhólmi. Hann varð nevniliga
heilt nógvur kópur at síggja. Stakkar og helli eru hugtakandi. Vit rógva framvið monnum, sum fleyga lunda, og vit hitta menn, sum eru úti við snøri. ? Alt hetta gevur okkum eina greiða fatan av, at tað er
eisini etast. Og nólsoyingar vístu við sera stórum blíðskapi, at teir eisini duga væl at viðgera lunda. Bæði »kaukaðan« við fyllu og stoktan við »saus«. Har varð einki spart. Forsætisráðharrin helt eina
? Eg las herfyri, at »menn doyggja áðrenn teir fylla, og konur eftir at tær eru fyltar«. Fyltan lunda havi eg fingið, men ongantíð fylt konufólk, leggur hann skemtandi fyri áðrenn vit sessast í stovuni
? Eg las herfyri, at »menn doyggja áðrenn teir fylla, og konur eftir at tær eru fyltar«. Fyltan lunda havi eg fingið, men ongantíð fylt konufólk, leggur hann skemtandi fyri áðrenn vit sessast í stovuni
Eisini hevur verið arbeitt við at fáa til vega álítandi kanningartøl um teista, æðu, havhest, skarv og lunda. Fyrilesturin fer at viðgera umhvørviseitur, sum vit hoyra nógv um í sambandi við hval, serliga her
er, tá ið ein persónur fer at drekka um morgunin, ella enntá fyrr, á nátt, fyri at kenna seg nøku-lunda væl til passar, tá van-ligi dagurin byrjar. Eitt annað tekin er, um rús-drekka leiðir hann, har hann
