allar eiðirnar o.s.fr., sigur Jóhanna. Hon helt, at sonurin hevur illar andar í sær. Tí fór hon oman í ánna at vaska illu andarnar burtur úr honum. Tá kom tað á hana, at hon skuldi sleppa honum. Í tí hon ger

allar eiðirnar o.s.fr., sigur Jóhanna. Hon helt, at sonurin hevur illar andar í sær. Tí fór hon oman í ánna at vaska illu andarnar burtur úr honum. Tá kom tað á hana, at hon skuldi sleppa honum. Í tí hon ger

i í heiminum, og fyri nógv fólk kring allan knøttin er felagið, sum liggur við í býnum við Mersey-ánna, nakað heilt serligt. Í felagnum eru stjørnuspælarar, sum hvørt vikuskiftið undirhalda túsundtals

Eirikur fingu eina góða íbúð, sum Vibeke helt, at fleiri mundu øvunda teimum. Íbúðin lá beint oman til ánna, og Vibeke treivst sera væl har, tí onkursvegna minti umhvørvið hana um Sundalagið. Tey búðu í býnum

gjøgnum stovurnar. Er tað gjóstur ella tey deyðu, ið ferðats her inni? Eg veit tað ikki ? men spyr ánna, hon veit, tí hon hevur verið alt, bæði skýggj og regn.

føturnar í dúrkið og síggi beint undir okkum eina á renna. Spurningurin er bara, um vit klára at koma um ánna og yvir á vegin. So setir flúgvarin seg. Og nú vísir tað seg, at hann hevur sett seg á flúgviplássið

Sandagerði. Men tá ið eg náddi brúnna, har eg so ofta smádrongur hevði gingið yvir um, fór eg hinumegin ánna og ætlaði mær at finna ein stóran stein, har eg hevði verið vanur at sita saman við mammu og bíða

fyri Sersjantavíkina. Kongar eru borðaðir inn í síðurnar at halda, og tað er hesin veggur, sum typpir ánna í tí øgiliga áarførinum og far hana at koma upp gjøgnum øll rør og rivur og kummur og op. Her hevur [...] dugir síni ting. Bókin er í tveimum. Tann fyrri parturin er um ódnini og drápið og arbeiðið at fáa ánna upp aftur, samstundis sum løgreglan leitar eftir drápsmanninum. Seinni partur, ið er stuttur afturímóti [...] hansara barn og hansara ábyrgd at fáa tað í jørðina. Hann ber tað burtur í myrkrinum út um býin, út um ánna og niðan undir ein stein kirkjubømegin Sandá. Hann vaskar tí lítla gentubarninum í ánni og leggur

rnar seg niðanfrá, soleiðis at hesin metalfuglur kundi seta seg á vøllin. ? Nógv vatn er runnið í ánna síðan hasar hendingarnar, og mítt størsta ynski og vón á hesum hátíðardegi er, at menningin av okkara

Tað, sum vit vóru komin at síggja, var, hvussu kvikar/vandamiklar tær eru. Komin miðskeiðis út á ánna, tók manningin á bátinum hvør sína tráu við einum kjøtpetti á línuni. Hesum plaskadu tey so við á