at eg segði, at eg var glað fyri at babba og abbi ikki skuldu sigla í so lítlum bátum, tí tað var farligt. Tá smíltist tú bara, og segði at eg hevði nógv at vera glað um. Meðan vit síðani gingu í bygdini

saknar - hví falla í fátt? Tá aldri tú unnar tær hvíld ella frið, fæst einki at grógva við tína lið. Far innar í stovuna um hon er trong, og lurta - hon syngur ein stillan song. Hon rúmar tó nakað, sum tú

Mín elskaða mostir er far­in frá okkum og heim til Harr­an. Tað er ikki til at fata, og tað kennist sera ringt nú – og tá ið so gerandisdagurin kemur, verður tað uppaftur verri. Saknurin verður ring­ur

fastur segði, hvat hon fór at skriva..... Joey siger jeg vinker op til stjernene hver aften til Far. Far jeg savner dig så meget, ja haldi lívið er so órættvíst, hvíl í friði elskadi Robert, tú verður

puslispøl, ið fylti alt borðið. Tú sat mangan og arbeiddi við pappírum, men tá gav eg mær ikki rættiliga far um, hvat tað var tú tókst við. So skjótt sum sólin tittaði framm, vóru stólar fluttir út í havan, síggi

sokkar, ja, so ornaði hon tað, ofta meðan hon og Petur sótu á songini hjá honum og hugdu eftir eitt nú "Far til fire". Ja, minnini eru nógv og góð, men eitt er gott at vita, og tað er at vit skulu møta ommu

um heimið hjá ommu. Hóast húsini eru smá, hava vit altíð øll somul rúmast har, uttan at geva okkum far um, at tað í roynd og veru er so lítið pláss. Vit minnast øll væl, tá vit sum børn, komu út á Vál at

Nú deyðsboðini so brádliga vóru eftir okkara vini Ditlev Dam, geva vit okkum á serstakan hátt far um, hvønn týdning ein slíkur persónur hevur havt fyri kirkjuna. Og av tí at tað ikki er long tíð fráliðin

fylgdi tær til gravar. Ein stúgv­­­­andi full Vesturkirkja, helst yvir tús­und fólk, ið søgdu tær far­væl. Eg segði tær farvæl mána­kvøldið, tú vart troyttur. Eg segði góða nátt og áðrenn eg var liðugur

okk­um øllum spurningar av ym­isk­um slag. Svaraðu vit rætt, sluppu vit at fara heim. Glað vóru vit. Far­væl-spurningarnir fevndu tó ikki bert um før­oyskt sum lærugrein. Nógv­ir av spurningunum vóru um almenna [...] So, hóast vit vóru troytt og ikki orkaðu at sita og lesa ella gera mállæru, lærdu vit nógv gjøgnum far­væl-spurningarnar, sum okkum øllum dámdi so væl. Øll minnast vit “sjó­ræn­ar­a-søgurnar”, tí frá­s