rin tykist seyra inn ígjøgnum hvørja sprekku og vit eru í vanda fyri at gerast ovurrefleksiv eina løtu. Og hinvegin fastlæsa vit mangan eina serliga løggilda almenna útgávu av »føroyskari mentan«. Men

Sverri Steinhólm sigur, at eftir hansara tykki kann tað vera til gagns bara at seta seg niður eina løtu og tosa við sjúklingarnar - bara tosa um veður og vind og hvat annars fyriferst í samfelagnum. - Undir

at sita í Breytnastólinum í dag, hon mátti sessast mótsættumegin og eg tók næstan synd í henni eina løtu, soleiðis at hava tikið sessin frá henni. Hugsaði tó, at sat eg ikki her, so sat onkur annar. Tað

um heim og børn, sigur Anna. Samrøðan er liðug. Sonurin er akkurát komin heim úr skúla, og um eina løtu skal Anna eftir dóttrini í barnagarði.

øðrum orðum verður sagt nakað tað sama: »Ein kvinna eigur gleivandi yvir um eina grøv, tað lýsir eina løtu fyri degi, og so er tað aftur nátt«. »Morgon og kveld« er á ein hátt svar til høpisloysi hjá Beckett

um, og segði, at uttan henda var eingin vón fyri føroyingin. Eingin okkara í tingsalinum var eina løtu í iva um, at maðurin meinti tað, hann segði. Men det var dengang. Ella sum Krag segði tað: ?Man har

fluttur, uttan at nakar av manningini klárnaði. Síðani vórðu flestu trossarnir loystir, og í somu løtu, sum motorurin gekk, fór skipið frá bryggju. Tá var klokkan 0600. Full ferð varð sett á, men eydnan

handelsens folk og millitæret og de fattige og spedalske, og så skarnet«. Frá próstinum hoyrir hann løtu seinni somu søgu: »Thi indbyggerne var, som han sagde, af naturen såre vrangsindede folk, ulydige

barnvaksnar á Hellunum og smurdu breyð á Bønhúsloftinum. Eg hugsi, at her var mikil skaldskapur í hesi løtu. Her sótu tær og prátaðu um farna tíð og farnar dagar, um heimbygdina, um skyldskap, vinskap, um

at tú sum familja næstan ikki fært tendrað tær grilluna og kanst hava eitt privatlív uttandura eina løtu. Øll eru vælkomin Jóannes Patursson sigur, at sjálvsagt eru øll hjartaliga vælkomin til Kirkjubøar