leiklut í Føroyum, sum faroarnir høvdu í Egyptalandi fyri túsundum av árum sí_ani. Og tá i_ so løgma_ur løtu seinri hev_i tiki_ sær mót til at rø_a fyri ø_rum enn teimum sum møttu í Grasagar_i kvøldi_ fyri,

skipanin, og eg haldi tað ikki vera ráðiligt at gera nýggjar skipanir fyri landsumsitingina aðruhvørja løtu. Nú má tað stórt sæð standa sína roynd, í hvussu so er í eina tíð. Kanska kundu onkrar av dupultf

hava snara samfelagnum, soleiðis, at tað í dag telist ímillum heimsins fremstu. Og táið vit í hesi løtu eru so heppin, at standa her, miðskeiðis í sosialdemokratiska metropolin-um - á Tvøroyri, har soc

at politiskum flokkum - og av tí sama ofta verið trong og einoygd, smásint og brigslut. Frá fyrstu løtu víðkar Martin Joensen rásarúm og skoðan í sínum blað, skrivingin verður hóvligari, virðingin fyri

rin tykist seyra inn ígjøgnum hvørja sprekku og vit eru í vanda fyri at gerast ovurrefleksiv eina løtu. Og hinvegin fastlæsa vit mangan eina serliga løggilda almenna útgávu av »føroyskari mentan«. Men

Sverri Steinhólm sigur, at eftir hansara tykki kann tað vera til gagns bara at seta seg niður eina løtu og tosa við sjúklingarnar - bara tosa um veður og vind og hvat annars fyriferst í samfelagnum. - Undir

at sita í Breytnastólinum í dag, hon mátti sessast mótsættumegin og eg tók næstan synd í henni eina løtu, soleiðis at hava tikið sessin frá henni. Hugsaði tó, at sat eg ikki her, so sat onkur annar. Tað

um heim og børn, sigur Anna. Samrøðan er liðug. Sonurin er akkurát komin heim úr skúla, og um eina løtu skal Anna eftir dóttrini í barnagarði.

øðrum orðum verður sagt nakað tað sama: »Ein kvinna eigur gleivandi yvir um eina grøv, tað lýsir eina løtu fyri degi, og so er tað aftur nátt«. »Morgon og kveld« er á ein hátt svar til høpisloysi hjá Beckett

um, og segði, at uttan henda var eingin vón fyri føroyingin. Eingin okkara í tingsalinum var eina løtu í iva um, at maðurin meinti tað, hann segði. Men det var dengang. Ella sum Krag segði tað: ?Man har