soleiðis gjørdu teir í seks dagar. v15 Hin sjeynda dagin fóru teir snimma upp, tá ið tað roðaði fyri sól, og tóku at ganga eins og áður sjey ferðir um borgina; men einans á hesum degi gingu teir sjey ferðir
“Hvussu hevur tú tað nú?” spurdi eg. “Á, eg eri so glaður,” svaraði hann, meðan andlitið skein sum ein sól. Eg kann ikki siga annað enn, at eg kendi ein sting í hjartanum. Her stóð eg, fræls og frí, meðan hesin
honum til sjúkrahúsið í Arba Minch. Tað tók fleiri dagar at bera hann yvir dalar og fjøll í bakandi sól. Tá ið teir komu á ein veg fingu teir steðgað einum lastbili, sum flutti hann seinasta strekki. Hann
sær kjósaði hann. Nógv at gera tey altíð høvdu Anna og Poul vóru snimma á fótum, áðrenn undan kom sól. Sáða korn, velta epli, trøðin var teimum góð. Geilamyllan við Havnará stóð. Hon ein innløga var,
at hava leitt okkara land ígjøgnum búskaparkreppuna. Lágtrýstið er farið framvið. Eitt hátrýst við sól og lýggjum vindi sær út til at hava lagt seg stilt yvir okkara vøkru oyggjar. Vit fara tí við góðum
málaður beint eftir vanlukkuna við Neptun. Í 1933 hendi eisini ein vanlukka. Tveir menn fóru ein sólskinsdag eftir einum reka. Báturin holvdist og bert annar maðurin kom aftur á livi. Alt hetta setti
bendast kann, ei bendir stormur rættan mann, hann borggrind ger úr sprekku - sær hæddir blána undir sól - og reiðir sær á tindi ból, fer heim til Feginsbrekku. Tað hav, ið brýtur her um hesi veðurbitnu sker
fyri umstøðunum, so fiskurin loyptist ongantíð. Hann lat tey ikki breiða á svartari hellu í skarpari sól. Hann brúkti barometrið og roðan á luftini at meta seg eftir og plagdi at siga, at helt hann sær á
farvegur eftir sólarmerknunum í bø og haga, so tað ber til at meta um, hvat klokkan er. Við at sameina sól og landafrøðilig merkir ber til at fáa eina fatan av tíðini sjálvt um ein ikki hevur klokku uppu á
valda manna tjóð av teimum átjan Blálondum, sum eingin skín á sól. Í orðabókini í Anthologiini hjá Hammershaimb verður um hetta sera sjáldsama orðið lagt afturat: kun
