Eg segði við hann, "í kvøld ert tú trongur", men Piddi sum altíð, við sínum positiva sinni segði, "nei tað hevur onkuntíð verið verri". Morgunin eftir var tað ikki Piddi, sum ringdi at bjóða til kaffi,

Tórsbyrgi. Tær dámdi ikki at sita hendur í favn. Tann, ið spurdi teg um hjálp, mundi ikki fáa eitt nei. Babba, tú elskaði eisini at gera teg til gjøldur millum okkum, tíni børn. Tú elskaði at vit flentu

ikki so langari tíð síðani, um hon nakrantíð kendi seg einsamalla. Svarið var eitt hart og týðiligt NEI, hon kendi seg ongantíð einsamalla. Hon hvíldi í síni andaligu sannføring. Sólrun var eitt skilafólk

morgunin spyr hon húsfólkið, um tey hava hoyrt nakað. Nei, tað høvdu tey ikki. Hon spurdi, um tey áttu nakra kettu, sum kann hava verið orsøkin. Nei, hetta var so heldur ikki frágreiðingin.Hvussu var og [...] ikki bert skuldi skriva pápin heldur enn fosturpápin, so slapst undan at nakar fór at hugsa um tað. Nei, helt Svenning, at tað skuldi standa, sum hon hevði sagt tað. Gamla hevði neyvan góðkent nakað annað

Amen. Johan Sangur: (Orð: Kirt Franklin, Týtt: Z. Zachariassen) Tú skalt ikki stúra og ikki óttast, nei! Vón er fyri framman, Gud kennir tína leið! Tú eigur vinin Jesus, hvørt tár hann turka kann. Og ert

bilsnir, tá ið Esbern bað hann umbera seg eina løtu og síðan fór yvir og at práta við meg ístaðin. Nei, Esbern gjørdi ikki mun á fólki, og tað gjørdi Petra heldur ikki. Eitt, sum eyðkendi hugnaliga heimið

flaki, var 17% hægri. Tá spurdi Pauli varisliga, um hann so ikki fekk nøkur oyru meiri fyri kiloið. “Nei, tað kemur ikki uppá tal”, var svarið, “tí so koma hinir og vilja hava tað sama”. Hann hevði eitt serligt

vindeyga og spurdi, um eg skuldi hava fruktkassar til eplini. Tað var ikki tí at kioskin var seld, nei røddin var tagnað. Men tómrúmið hjá tykkum Eyðfinni, Anniku, Tanju, Duritu, Roberti og øllum tykkum

ommubørnum, míni írokna. Tað er næstan ikki ólavsøkan, at onkur ikki viðmerkir, hvussu vøkur tey eru. Nei, sanniliga setti tú teg ikki hendur í favn og tók synd í tær sjálvari. Men tað var nú heldur ongantíð

upp á støðuna, at eg stóð og flenti. Tað er bert ein av mongum sjónum, ið eg aldri fari at gloyma. Nei, mangan hava vit flent at tí. Tað var sum oftast eg, sum flenti, tí var tað nakað, tær ikki dámdi,