nú, um tað fer at eydnast at fáa allar tær stóru tungu og truplu semjurnar upp á pláss nú í síðstu løtu. Her á ST-høvuðsborgini er hugsanin sum heild positiv: tí tað tykist verða ein ósvitaliga sterkur

Justines: “Hevur tú frætt nakað úr Oyndarfirði í morgun?” Nei, eg hevði einki frætt. So spurdi hann eina løtu seinni: “Hevur tú einki frætt enn?” “ Nei, hann kundi vera forelskaður, um tað ikki var so!”, svaraði

Hetta var so sjáldsamt fyri okkum at hoyra hvussu orðini í sálmunum vóru toygd, so tað tók eina góða løtu at syngja hvørt ørindi. Tað vóru seks sangarar, sum gingu framman fyri kistuna. Teir vóru allir nakað

var gjørt, fyri at ongin skuldi kunna siga, at ein ávísur hevði beint fyri viðkomandi. Tá teir lítla løtu seinni komu inn í summarhúsið, var maðurin bert særdur og mátti geva seg yvir. Tá fóru teir á eitt

standa saman, og vit mugu tora at trína fram um okkara egna vakurleika og at missa gekkaskortin eina løtu og líta inn í nakna, ljóta andlitið á veruleikanum. Borgarligu leigusveinarnir hava stolið tína pensjón

. Tað eydn­aðist eisini at raka flogfarið, og tað mátti neyðlenda á Gøtuvík. Flogfarið fleyt eina løtu, og manningin kom út á annan veingin og varð bjargað í gummibátin. Manningin varð send til Bret­lands

m. Tá kom hann at síggja nakað spentur út. Men tað kom ikki orð frá honum. Vit steðgaðu bara eina løtu við Eystaru Hellu við føðiheimið hjá honum. Abbabeiggi var deyður, men konan var á lívi. Sum eg minnist

har sejret af helvede til", sum fyrrverandi LO-leiðarin Thomas Nielsen tók til í 1982. Onkra søta løtu tóktist eisini, sum var hetta so. Men, sum altíð, tá dreymurin er ov rósureyður, vaknar tú til kaldan

var tað, sum tikið eru við í hesi grein um orkestrið og súltutoyið hjá Mourisi. Vit fingu eina góða løtu saman og var tað okkum alt annað enn lætt at siga farvæl. Tað er við sterk­um kenslum, at eg nú endi

raske”. Tá ið vit vóru lidnar at vaska og at hanga klæðini upp, segði hon: “Far nú og legg teg eina løtu, góða, tú fór so tíðliga upp í morgun.” Tá ið eg vaknaði aftur, stóð hon við bakka við nátturða framman