hevur ikki hugt eftir skýggjunum ella vindinum. Tú hevur ótroyttiliga sátt og heystað. Fylgt tínum hjarta fyri móðirmálinum og lagt títt lív og alla lívsorku í tað. Niðanfyri ber til at lesa alla røðuna [...] 70 og Sprotin 30. Saman eru tit tað Føroyum tørvar. Og góða Maibritt, børnini og øll familjan. Av hjarta tillukku tit øll. --- Eg takki so miriliga fyri høvi at bera tær eina heilsu. At brúka nakrar minuttir [...] hevur ikki hugt eftir skýggjunum ella vindinum. Tú hevur ótroyttiliga sátt og heystað. Fylgt tínum hjarta fyri móðirmálinum og lagt títt lív og alla lívsorku í tað. Tú hevur verið lærari á studentaskúlanum

var fyrsta kvinna, sum hevur havt fast sæti á Føroya løgting. Við sínum stóra hjarta hevur Jona altíð havt nógv uppá hjarta. Eitt av hennara hjartamálum, tá hon kom upp í politikk, var at stuðla arbeiðsfólkinum

gubbi, men síðan tað varð hann gubbi at einum ótalið av børnum, tí barnakærur var hann av heilum hjarta. Børnini elskaði hann og tey elskaðu hann, og tá hann fór út eftir vegnum í Nesi, og børnini spældu

klappa til rútmuna. Til okkurt niðurlagið helt hann mikrofonini yvir Vágsbø, og fjøldin sang av heilum hjarta. Tá ið hann bað áhoyrarnar um at kasta pløgg av sær, fór okkurt turruklæði sendandi upp á pallin

Andaliga heim sítt hevur Hannis í Vitninum í Hvalba, og hevur Zarepta eisini eitt stórt pláss í hjarta hansara. Á hesum merkisdegi ynskja vit honum Harrans signing. Dagurin verður hildin í Vitninum l

farin eru frá oss nú, eftir eru hjá oss vøkur minni, har vit huga fyrstu fet og bú, lívsins lag í hjarta várum inni. Faðir vár vit heiðra her í dag, nú hans aldardagur myrkur rennur við hans legu undir

til at mynda Toftagarð í meira enn eina hálva øld. Johanna er ein sera fryntlig, fyrikomandi og hjartalig kvinna. Hon dugir stak væl at siga frá, og er orðarík og dugur væl at taka til orðanna. Altíð var

Johan í Kollafirði frá. Men hevur Johan so yvirhøvur einki í huganum nú, sum liggur honum tungt á hjarta at gera vart við til valið. - Tað einasta, eg ikki veit, áðrenn eg skal tala, er, hvat eg skal siga

móti Havnini. Tá ið tey nærkaðust sást, at hetta vóru tveir bretskir oyðarar. Tá lætnaði um mangt hjarta, at tað ikki var týskurin sum var komin. Oyðararnir løgdu seg fyri akker kl. 12.30. Skjótt var bátur

dagin, sum ei mót náttini ber. Men, Harri, enn meir mær leingist at síggja andlit títt, av tráan mítt hjarta treingist, at alt skal vera nýtt. Hanna og Johan livdu í meiri enn 52 ár í eydnuríkum hjúnarbandi