minni í Mykinesi, har hann júst hevði verið nakrar dagar. Og so kemur spurningurin: »Verður nøkur grind í Vágum í dag?« Eg havi fingið spurningin fyrr og noyðist enn einaferð at greiða frá, at tað veit

burtur, og situr fyri seg sjálvan. - Tað er eingin, ið biður ein 90 ára gamlan mann koma við sær í grind ella á flot, men hesin verður kanska eisini útihýstur á annan hátt. Hann verður kanska ikki tikin

fleiri ferðir verið í grindadrápi í Ósanum á Eystaru Vág. ? Men har suðuri var lættari at fara í grind á Vágsfirði. Har doyðu eisini nógvar grindir ta tíðina eg búði har suðuri, greiðir Olaf Krossteig

háttinum, og annars næst­an bara kommunikerar við av og á at glaða, oftani við nógvum royki men ong­ari grind, men heldur líkt pávavali í Rom. At hini bæði álitisfólkini eru sera væl at sær komin og avhildin

kunnleika - halda seyð, eiga útróðrarbát, fara á flot og vita alt um streym, fara eftir fugli, drepa grind o.s.fr. Og nógvir føroyingar hava dirvi og evni at fóta sær á brøttum fjallasíðum, sum um man gekk

hevur skap sum ein grindahvalur. Hugsi, um hetta man fara at vera tað tættasta, ein kemur at sleppa í grind í ár. Klokkarin á Húsum síðstu 40 árini, Símin Højgaard, vísir fram kirkjuna við hvíta talarastólinum

hann var 12 ár, og sum so ella so má hava sett sær varandi spor. Fastalávintsleygardag í 1915 varð grind sædd uttan fyri víkina í Sandvík. Fáir bátar vóru við í rakstrinum, og bara úr Sandvík. Hann lá av

vit, og ein avleiðingin hjá høvundinum er, at hann fyri langari tíð síðani talaði at tí mátanum, grind varð dripin uppá. Á hesum øki hevur høvundurin fingið rætt, og tað er stórur munur á grindadrápi nú

altjóða trýsti frá umhvørvisfelagsskapum. ? Tað er framvegis ein partur av føroyskari mentan at drepa grind og tað munnu vera tey fægstu, sum halda, at tað hevur gjørt føroysku mentanina verri, at vit ikki

ráðum, tá ið tað snúði seg um gand. Í søgnini heita skálamenn á Peder Arhboe at hjálpa sær við eini grind, sum teir ikki fáa hildið til. Tað finst eitt bræv frá fútanum Diderik Marcussen til »Hæderlig og [...] Amerika«, at kríggið er av, so eru vit í november 1763. Mánaðin fáa vit í fyrsta kapitlið (»Hvør sær grind í november mána, ha?«) Hóast útsøgnin um kríggið í Amerika ikki neyðturviliga skal lesast sum at hetta