á havnalagnum og á gøtuni í Runavíkar kommunu hesar dagarnar, stevnan varar. Aktivt vinnulív Onkur spyr kanska, hví stevnan ikki er í Havn. - Tað er eingin, sum sigur, at úrslitið hevði verið betur enn

sum eitt nú okkara løgmenn og landsstýrismenn eru skjótt úti av áhugaleikpalli landsins, og eingin spyr eftir teimum meir. Tú sært teir í býnum ella í handlum fylla sína kurv, sum vit onnur, við vørum: [...] hondini og einum franskbreyði undir hinari, út í bilin. Og eingin hvørki hyggur ella heilsar, ella spyr um hvat teir halda um hatta ella hitt. Burturi eru allir tráspyrjararnir, allir naggararnir og allir

Løgtingsmaðurin Henrik Old legggur er eisini millum teirra, ið ikki skilir sparingarnar á suðuroyarleiðini. Henri Old setir nú Johan Dahl, landsstýrismanni, skrivligan fyrispurning um ætlaðu lækkingar

veitrari og smíltist og tóktist at hugna sær óført. Eitt, sum fleiri hava upplivað er, at Henry í heilum spyr til støðuna í heimsmeistaraskapinum í fótbólti. Og hetta hevur verið lagið alla Føroyaferðina: Prinsurin

Henry Davidsen ikki blíður. Hann helt, at hetta var ein ógvusligur máti at viðfara bussin upp á. Henry spyr nú, hvat hann skal gera, tí hann skal í rutu. - Eg noyddist at siga, at tað bleiv so ikki í dag, men

triðja barni, tá kemur Birita vermóðir ein dagin til mín og sigur, at systir hennara, Marin Sofía, spyr, um hon ikki kundi koma út her at búgva eisini. Einar sonur hennara, sum búði inni hjá henni, var

hjá próstin­um, tá ið hann ferðaðist um í presta­døm­inum. Men ein dagin kemur William G. Sloan og spyr, um hann kann fáa hús fyri náttina. Tey vistu einki um, at prósturin var á veg, so hetta var játtað

úrvalið av klæðum og lutum. Hon er forvitin eftir meiri. - Kann man eisini keypa okkurt heruppi?!, spyr hon. Tíverri fyri hana ber tað ikki til. Ein kann bert keypa teir lutirnar, sum eru vístir fram í

Tað er mest á einum heimskorti, at Evropa er miðdepilin í heiminum. Hygg at einum globu- si. Ella spyr Andreas Mogensen. Fram móti 2030 eru fimm lond, sum til samans fara at sita við helvtini av fíggjarliga

Hilbert. Tá teir hava sitið og fundast eina løtu, gloppar Valdemar Lützen hurðina til skrivstovuna, og spyr, um onkur hevur eitt føroyskt flagg at lána sær. Alfred Rasmusen, sum tá var skrivstovumaður har