sær inn at skifta. Ímeðan ringdi eg til systir mína, Klaru, sum var komin út á Ellisheimið, og tá bar hon tey tungu sorgarboð, at omma okkara var farin frá okkum. Eitt gamalt enskt orðatak sigur: There's

vitja Fríðbjørg, yngstu dóttrina, at hetta skuldi vera seinasta ferðin, tit vóru inni hjá okkum. Tú bar teg altíð so væl, Julius, sá út sum ein unglingi, og tað gjørdi tú eisini henda dagin. Tit plagdu at [...] Tíbetur untist mær at síggja teg, eftir at tit vóru komin heim. Men tað sást tíverri, hvønn vegin tað bar. Góði Julius, nú er ringt ikki at kunna ringja til tín. Vit tosaðu saman í telefon hvønn tann einasta

“hetta SKAL nokk ganga”. Men seinasti dagurin á B6 vísti sjón fyri søgn fyri okkum øllum, hvønn veg tað bar og helst eisini fyri teg góði bróðir og hóast tann mest jaligi av okkum, var tú nokk eisini tann, ið

Kæri bróðir. Tú bar stillisliga vitanina um tína heilsustøðu seinasta tíðina. Tú vildi ikki órógva nakran. Soleiðis var tú. Tú ynskti onki hóvastasták av tær. Tú var nakað serligt. Tú var vitandi, visti

umstøðurnar og ikki minst savnið, sum er samanbygt við fjósið. Petur var søguglaður maður, serliga bar hann tokka til Napoleon Bonaparte og Nólsoyar Páll, viðhvørt hugsaði eg, at hann í savninum droymdi

tíðina kom í sunnudagsskúla, vart tú vorðin veikur av sjúkuni. Tú orkaði minni og minni. Men pápi tín bar teg. Og hendan myndin minti meg á, hvussu okkara Faðir ber okkum, tá vit eru veik. Tá vit ikki orka

r, samstundis sum hann byrjaði bókhaldsvirkið Føroyabók eins og handil við skrivstovuútgerð. Hann bar orð fyri at verða ein sera góður og reiðiligur reiðari, sum hevði stóra virðing fyri manningini. Alla

og Súsannu. Hinir, sum fórust, kendi eg ikki persónliga. Annar var úr Skálavík, Vagnur í Geil. Hann bar orð fyri at vera av raskastu sjómonnum, sum geilamenninir hava verið. Tann fjórði var úr Miðvági og

síni medmenniskju og hevði ikki trupult at geva seg í tal við fólk, kend sum fremmand. Úr Sandvík bar abbi við sær ta rótføroysku kvæðamentanina, sum allar dagar – líka til tað síðsta – eyðkendi hansara

hvørt ár. Tann seinasta var á Hotel Tórshavn í oktober í fjør. Hugnin var av tí allarbesta, og tú bar teg væl. Nú í seinastuni hjálpti tú mær við onkrum timburarbeiði, og tú smíðaði fleiri av húsunum uppi