Tungt er at seta seg niður at skriva nøkur orð um pápa mín, sum var so nógv fyri meg og mína familiu. Fyri knapt 18 árum síðani bleiv okkara einasti beiggi knappuliga tikin frá okkum, í allar fagrasta
Mánamorgun tann 15. apríl kl. 7.30 ringdi telefonin heima hjá mær. Eftirsum tað var so tíðliga um morgunin, hugsaði eg, um tað mundi vera úr Føroyum. Tí at babba hevði verið sjúkur eina tíð. Og so var
Góði babba. Í dag fylgdi eg tær til gravar. Á veg til kirkjugarðin gekk líkfylgið framvið tínum húsum. Húsunum sum tú sjálvur bygdi sum karm um tína familju. Nú er tað tómt. Nú er tað stilt. Nú er tan
Eg ivaðist ikki í at hampuligt stóð til, tá ið eg fór til skips aftur. Men tá ið boð komu niður í messuna eftir mær, 1 1/2 døgn seinni, kendi eg boðini. Best sum várið er við at fáa fastatøkur, trýnur
At pápi skuldi takast frá okkum so brádliga, kom okkum ógvuliga dátt við, men vit mugu bara sanna, at eingin veit á morgni at siga, hvar hann á kvøldi gistir. Pápi, tú bleiv sjúkur 2/2-2004, eftir stu
Góði elskaði pápi Tungt er at seta seg niður og skriva hesa seinastu heilsan til tín. Nú jólini nærkast og tað er liðið næstan eitt ár, síðan tú fór herfrá, ger tað tað ikki lættari. Nógvir tankar mæ
Verðin broyttist tann dagin, tá beiggi mín ringdi og segði, at tú aftur var farin á sjúkrahúsið, og at ikki var møguligt at fáa samband við teg. Tú hevdi havt ein blóðpropp fyri trimun árum síðani,
Eg trúði tí ikki, tá ið eg hoyrdi, at pápi mín var funnin druknaður, hann, sum var so góður svimjari. Eg helt, at tað kundi ikki passa, men so komu beiggjarnir Eiler og Jón, tá gekk upp fyri mær, at t
8. oktobur 2012 er ein dagur, sum eg so innarliga hevði viljað verið fyriuttan. Eg helt, tað skuldi verða ein gleðisdagur. Eg skuldi fara í 2 ára føðingardag hjá guddóttrini eftir loknan skúladag úti
Tyngstu boð eg havi fingið í lívi mínum var tann 21 desember, tá bróðir ringdi og fortaldi mær, at babba var farin, hann var ikki gamal, hann var ikki sjúkur, nei ein hvirla tók bilin hjá honum av veg
