heldur ógreiður um ríkisrættarligu støðuna – hóast kjarnuveljarin ynskir, at floksins politikkur í nógv størri mun verður grundaður á eitt samfelag, har tað snýr seg um at tryggja øllum vælferð
og Miðflokkin – og so kanska Sjálvstýri, sum eisini kann fella í borgarligu leguna. Men blokkpolitikkur krevur, at vit hava veruligar flokkar, sum duga at arbeiða politiskt, og sum duga at planleggja
sum lækkaði blokkin á sinni, nú brádliga góðtók at blokkstuðulin skal hækka aftur. Soleiðis er politikkur, tað snýr seg um at handla. Fólkaflokkurin kundi misssa andlit – í øllum førum partvís – við at
avgerðum. Hesum hava fólkin í landsbankanum sjálvandi rætt í. Og eins sjálvsagt er tað, at politikkur og fakligur kunnleiki ikki er tað sama, men tað snýr sum hjá politikarunum og fakfólki
fær trupulleikar av hesum - so onkur fyrilit mugu helst takast, men vit mugu ikki gloyma, at politikkur - tað at vilja broytingar - onkuntíð má takast fram um juraina. Um tað ikki var, so vóru fleiri
stilla upp og at velja kvinnur, sum menn. Men tað er bara ikki gott nokk, tí vit vita øll, hvussu politikkur er, og hvussu tað verður arbeitt í øllum flokkum. Ávísir persónar gera alt fyri at varðveita valdið
Men politikkur er so nógv. Oluf Palme segði, at politikkur er at vilja – og at vilja broytingar. Men um »broytingarnar« eru at slúka egnar kamelar og lata standa til, so er politikkur ikki
Tað er lætt nokk hjá populistiskum politikarum, sum ikki himprast við at nýta Halgubók sum jarnbrot – heldur enn at vísa sín næstrakærleika í verki – at koma við utopiskum uppskotum um het
– puristar, ella vit vilja hava fremmand orð í føroyska málinum. Tað er ógvuliga harmiligt, at politikkur er komin í málkjakið. Tað er staðfest so ofta, at víðgongdur tjóðskapur – nationalisma – hevur
til valið – og hann fær hildið Fólkaflokkinum í skammilkróki so leingi sum gjørligt. Politikkur snýr seg – tá alt kemur til alt – um vald, tí vald gevur ávirkan – og skapar broytingar. Motivini
