nakað kann gerast við tað. Í Harrans hond tryggur hann hvíla nú kann Sum skip í tí tryggastu havn. Gud sjálvur hann tekur í favn. Eitt minni so ljóst fyri mær stendur klárt Um vinin vit her hava mist. Við
sváru tíð. Ein dag skulu vit møast aftur har heima og vera saman í allar ævir í teimum bústøðum, ið Gud ger okkum til reiðar, sum elska Hann, har hvørki sjúka, pína, sorg ella grátur skal vera. Friður verði
breyðini sang hann: Hin time i Getsemane, jeg aldrig glemme kan, da jeg i angst og blodig sved så Jesus, Gud og mand. Síðan segði hann við mammu: “Lena, tá ið eg eri farin, tá mást tú elta breyð fyri mammu”.
ikke, jeg slipper til Gud. Trøst Moder, Gud trøste hende”, bad han, og han bad sit Fadervor med klar Forstand. Gode Kone, nu har han det godt, det er ikke at tænke noget andet. Gud lade os alle samles med [...] med ham i de dejlige Boliger hist oppe i de lyse Sale hos Gud i Himmelen.” Tann 3. apríl skrivar Apolonia aftur til Fríðrik, har hon m.a. sigur: Vit fingu í dag brøvini frá tykkum, sum vit takka hjartaliga [...] missin, vit mistu við honum. Hann sum var uggari okkara og vónin, men minnini hava vit eftir hann, og Gud skal hava takk og lov fyri, at hann unti okkum at eiga ein so vælsignaðan son. Vit eru fegin, mín góði
í Dómkirkjuni. Ann Dahl Hansen prestur prædikar. Unn Patursson luttekur við sangi. Aftan á gudstænastuna verða øll boðin til ein drekkamunn í Posthúskjallaranum í Tórsgøtu. Øll eru hjartaliga [...] ið er við til at binda bond ímillum fortíð og framtíð. Minningarhaldið verður sum ein vanlig gudstænasta. Tað verður møguleiki hjá teimum, sum hava hug til tess at tendra eitt ljós, fyri tí barnið
í Dómkirkjuni. Ann Dahl Hansen prestur prædikar. Unn Patursson luttekur við sangi. Aftan á gudstænastuna verða øll boðin til ein drekkamunn í Posthúskjallaranum í Tórsgøtu. Øll eru hjartaliga [...] ið er við til at binda bond ímillum fortíð og framtíð. Minningarhaldið verður sum ein vanlig gudstænasta. Tað verður møguleiki hjá teimum, sum hava hug til tess at tendra eitt ljós, fyri tí barnið
minnist Gud framvegis. Spurningurin er tá: hvussu minnist Gud okkum? Í einum sálmi í gamla testamenti stendur: Um ævir hann minnist sáttmála sín, gjøgnum túsund ættir tað orðið, hann gav. Gud minnist um [...] himmalskari teldu. Tá ið Gud minnist, minnist hann til tess at halda lyfti síni. Hann minnist sáttmála sín, orðið hann gav. Tá ið vit nú minnast tey deyðu, so gera vit tað, tí tey eru í Guds hond inntil uppre [...] fram úr minningarhaldi okkara í dag. Eitt møguligt svar er okkara egna. Hvussu vit enn svara, so er Gud hin sami, og hann minnist framvegis á tann hátt, at hann fremur lyfti síni. Tað kann gera okkum fræls
takkardagur, tí hóast eingin tíbetur er farin, verður gudstænasta hildin. Ein takkargudstænasta fyri, at Gud spardi landið, at nakar fór á sjónum. Eg minnist eitt ár í nýggjari tíð, har eingin er farin á sjónum
takkardagur, tí hóast eingin tíbetur er farin, verður gudstænasta hildin. Ein takkargudstænasta fyri, at Gud spardi landið, at nakar fór á sjónum. Eg minnist eitt ár í nýggjari tíð, har eingin er farin á sjónum
eitt bønarorð. Tí veðrið ótlaði so skjótt, sum vildi tað at teimum hótt. Her heima sita øll og tráa. Gud gævi Kallur aftur kom. Ei kundu teir at landi náa, tey mistu faðir mann og son. Vit tríggjar vinir
