var borin út, varð sungið: Det er vemodigt at skilles ad for dem, som gerne vil sammen være, men, Gud ske lov, i vor Herres stad for evig samles de hjertenskære; ja, der er gammen at leve sammen, hvor

hvor mørkt det er I graven! Omstrål mig, så jeg glemmer den, salv øjet på din syge ven, så jeg han se Guds-haven! Kom I den sidste nattevagt I en af mine kæres dragt, og sæt dig ved min side! Og tal med mig

sama at koma heim í feriu sum fyrr, men pápan eiga tey góðan. Okkara stóru samkenslu eiga tit. Men Gud er góður og hjálpi hann tykkum í sváru sorg tykkara. Eitt eri eg glað og takksom fyri, at eg kundi

so hjartagott menniskja og tú vísti kærleika til øll, sum tú hevði við at gera, soleiðis sum eitt Guds barn eigur at gera. Men nú er tú heima hjá tínum Harra og Frelsara, sum tú elskaði, og har skulu vit

skjótt at tann stundin upprann. Á ver tolin og bið tí Guds himmalska frið skal hin trúfasti fáa í løn Tann ið krossin her ber lívsins krúnu har fær á Guds barn ver tí vakið í bøn. Ein heilsan til tykkum, sum

Nú er Gamliba farin, men hann livir víðari í minninum. Takk fyri tað, tú vart fyri meg, Gamliba. Má Gud styrkja tykkum, sum eftir sita. Systirsonur tín, Kjartan Kjartanson.

var, at hann hevði tað best, um hann kundi gera okkurt gott fyri onnur og serliga um tað var fyri Guds ríkis sak. Hetta bera eisini allar hansara dagbøkur boð um, sum hann hevur skrivað ígjøgnum tey mongu [...] og á tí andaliga økinum. Og væl dámdi honum, tá ið hann kundi samla øll síni kæru rundan um seg til Guds orð og at syngja nakrar sangir saman. Við hesum orðum vilja vit lýsa frið yvir minnið um okkara elskaða

skulu finna miskunn. 8 Sæl eru hini hjartareinu; tí tey skulu síggja Gud. 9 Sæl eru tey, sum fáa frið í lag; tí tey skulu kallast børn Guds. 10 Sæl eru tey, sum eru atsøkt fyri rættvísi skuld; tí ríki Himmiríkis [...] kvøldi fór hann upp á kamarið, og sum tað stendur í Gomlu Paktini:” Tá bað eg til Gud Himmalsins” (Neh. 2,4). Og Jógvan bað Gud um hjálp. Og ikki meir enn komin niður aftur av loftinum varnaðist hann, at ein [...] mannamunni og í bókmentum kring allan heim. Eitt nú hesi: ”Um salt jarðarinnar, ljós heimsins, søki ríki Guds fyrst, ein staður á fjalli fjalist ikki, um ikki at døma onnur, um flísina hjá hinum og bjálkan í

ein langan lista við nøvnun av menniskjun, sum hann í trúfesti dagliga legði fram fyri tann livandi Gud, við trúgv og áliti á, at Hann lønir teimum sum søkja Hann. Hvønn týdning hetta hevur havt fyri okkara

tað kann ikki hava verið nemt hjá einari ungari gentu, men Jutta var eisini ein trúfastur tænari í Guds forsamling. Eg siti mangan og tankarnir reika, tá eg onkuntíð hoyri røddina á mínum góða vini Finni [...] sum eftir sita Mirjam, Sofus, Rutt, Myrna og Lydia, ommu- og abbabørn, langommu- og langabbabørn, má Gud signa tykkum. Gerhard Lognberg