serligt samanhald. - Mær hevur altíð dámt væl at loysa uppgávur, eg loysi t.d.krossorð, tí tað er stuttligt, og matematikk hevur altíð verið mítt fak. - Eg kann leggja aftrat, at eg havi spælt uttan íhald

Tað er heilt einastandandi stuttligt og hugtakandi at síggja, hvussu hann fær hesar stívu og køldu plátur at livna. Antin tað so eru kvinnur ella djór, hann hevur gjørt, so tykist tað, sum tey røra seg

veit eg, og við sjónleikin. Tú hevur mangan glett okkum á palli og aftanfyri við. Tað var altíð stuttligt at arbeiða saman við tær. Eisini í Útvarpinum, tann tíð tað var. Tað var ikki minni eitt bragd,

nóg mikið til, at vit síggja eina loysn fyri stavn? -Tað er øllum kent, at teir byrjaðu sítt krav stutt sunnan fyri Suðuroynn,a og teir hava gott nokk flutt seg eitt sindur á føroyska landgrunninum, men

ið samstundis fáa luft fyri innistongdari øði. Men tað finnast eisini spøl, sum ongatíð gerast stuttlig ­ uttan mun til hvussu góð tey annars eru. Tað er sum eingin hevur varnast, at spølini skulu vera

Vit hitta fyrst Julius og Myrnu, ið ávíðkavíst eru skald og servetrisa. Myrna verður, rættuliga stuttlig, lýst. Hon er vágagella av rang, t.d. stendur (p. 14) »...Myrna var so æviga nøgd. Um so hitt n [...] øllum føri seinna helvt av hesum kapittlinum. í byrjanini hoyra vit um bukkur og lort. Rættuliga stuttligt er tað í støðum t.d. (p. 46) »Niðri í Vágsbotni stóðu tvey toilett á pelum, og tá pør onkutíð viltust [...] Niðurstøða Eg var, sum eg nevndi í byrjanini rættuliga paff eftir at hava lisið skaldsøguna. Hon er góð, stuttlig og øðrvísi, kanska eitt sindur langdrigin av og á. Noyðist áðrenn eg fari víðari skoyta uppí, at

og fær hana at senda læknanum narribræv. Dagin eftir hevur Julius tikið lívið av sær, og konan fer stutt eftir av landinum. Grímur hevur fingið sín vilja, og hann giftist eisini Katharinu, men síðani frættir

rútar í vind-eygunum. Tá hugsað verður um, at her gerst rættiliga kalt um veturin, er tað ikki stuttligt at ímynda sær. Vit hava eisini verið inni hjá einum húski; tað var við tí dronginum, ið vísti okkum [...] føstulávint alt í einum. Tú hoyrir buldur og brak dag og nátt, og børnini halda tað vera ógvuliga stuttligt at kasta kinesarar beint aftan fyri okkum, tá vit ganga eftir gøtuni. Nógv er eftir at greiða frá

Gunnar, bæði áðrenn eg átti og Lív og aftaná. Tá eg lá á song hugsaði eg um, at tað hevði verið stuttligt at átt tvey børn, við so stuttum millumbili. - Sjúkrasystrarnar tosaðu eisini nógv við meg hesaferð

klára at liva við hesi ójøvnu tilgongdini, vit hava. Við hesum vísir hann á, at tað verður hugsað ov stutt, tá vit umganga okkara tilfeingi. Føroyingar hava altíð bara hugsað um at fá stóra rúgvu skjótt upp