tíðarskeið í tí landinum, ein er í, áðrenn ein kann tryggjast í hesum landinum. (Í Noregi skal ein t. d. fáa arbeiði innan 12 vikur, og ein skal hava arbeitt í minsta lagi átta vikur og hava forvunnið minst
Kirkjugangurin verður ikki hildin á sama hátt, sum her heima hjá okkum. Tað er heilt annarleiðis. T.d. skal ein standa uppi, tá sungið verður. Tá altargongd er, koma fleiri kirkjutænarar og deila breyð
eina fyri at hann ikki ber smittu við sær. Hetta er tyngjandi arbeiði í gerandisdegnum, serliga um t.d. ein deyðasjúk kona situr og bíðar eftir at sleppa til. Hon skal kanska leggjast inn á sjúkrahús
summarið, sigur Lis. ? Tað føroyska er mítt hjartamál. Rákini uttanifrá kunnu vit brúka sum íblástur, t.d. úr bløðum har tey vísa mótan eitt ár fram í tíðina. Vit kunnu ikki avbyrgja okkum. Vit hava okkara
yvirgangsritu, enn tey ungu í teimum áðurnevndu samfeløgunum hava verið. Hetta kemst av, at tey í t.d. bóndasamfelagnum livdu í einum støðugum og fábroyttum samfelag, har tað bert var neyðugt at læra seg
vera til, at sansaskipanin ikki er í lagi. Eisini orsakir, ið einki hava við mítt yrkisøki at gera, t.d. sálarligar orsakir. Í bókini og í viðgerðini av børnunum havi eg tó roynt at festa meg einans við
lýsir, hvussu børn ikki abstrahera, men fata tað, fólk siga, bókstaviliga. Hetta slagi av humor finst t.d. í tí yndisligu, lyrisku søguni »Emanuel«, men kemur í hæddina í byrjanini av »Endurminningum«. Tá
fortreytirnar ikki til. Var tað nú tað??? Hyggja vit nærri eftir, hvussu vit hava gjørt, tá vit hava bygt t.d. kirkjur, so er greitt, at alt endamálið við hugtakinum kirkja hevur ligið frammalaga í huganum, tá
fortreytirnar ikki til. Var tað nú tað??? Hyggja vit nærri eftir, hvussu vit hava gjørt, tá vit hava bygt t.d. kirkjur, so er greitt, at alt endamálið við hugtakinum kirkja hevur ligið frammalaga í huganum, tá
tveir mans ílatnir føroyska húgvu, skipstroyggju, stivlar/tuflur og vøttir - hjálpa fólki at hála t.d. fokkuna ella mesanin - upp og niður, leggja undir lippuna, halda tørn og seta fast á kuffilnaglan
