Dáttliga komu boðini at Randi var deyð, á byrjan við sum ein skelkur – hvat var hent? Tað var veruleiki, Randi var deyð náttina til týsdagin 79 ára gomul. Hon var ein av mínum bestu vinkonum gjøgnum u

Góða Maria. 25. august hevði tú verðið 69 ár, hevði tú livað. Men krabba­mein, sum kom sníkj­andi inn á teg fyri umleið trim­um árum síðan, bleiv so ógv­usligt hjá tær. Og tú kemp­aði og gjørdi alt, s

At eg skuldi skriva eitt minningarorð so tíðliga, hevði eg ikki væntað. Mín ætlan var, at eg sum 60 ára gamal framvegis vitjaði Finnur og ringdist við hann. Men lívið gerst oftani øðrvísi og mugu vit tíanverri

Ikki hevði eg væntað, at eg fór at skriva tær hesi orðini so skjótt. Eg sakni teg so ómetaliga nógv, men tað eri eg ikki einsamallur um. Tað veit eg, tí tú stóð jú so nógvum nær. Eg minnist einaferð a

Eg vil hervið skriva nakrar linjur um vermóður mína Snjófrida Vilhermina Thomsen, fødd Arnason, sum andaðist 96 ára gomul á Gerðisgarði í Skálavík. Hvør var henda kvinna, jú móður hennara var úr Sanda

Omman á Akureyri er farin. Hetta vóru tungu boðini, vit máttu bera hvørjum øðrum henda frostkalda dagin í februar í ár. Ikki tí at hetta kom heilt óvæntað, omman var jú ikki ung longur, hon hevði veri

Vermøður hava eitt óheppi orð á sær, men tað er kanska mest í skemtisøgum. Fyri meg hevur mín vermóður alíð verið mær góð. Hon var ikki sum aðrar vermøður, hon var nakað fyri seg. Hon kundi vitja okku

Ingibjørg, fødd á Slættanesi 26. juni 1926, deyð 8 decembur 2004 Hóast er kenni meg lítlan at skriva minningarorð um verforeldur míni, Dánial og Ingibjørg, so havi eg tó valt at royna. Eg haldi, eg tori at siga

Eg minnist væl, tá ið eg møtti verfaðir mínum fyrstu ferð. Tað var á føðingardegi mínum 24. mars 2004. Hann ynskti mær tillukku við einum stórum smíli, spurdi hvat eg fekst við og segði mær, at hann f

Góða Mia! Tað er svárt at skula skriva hesar reglur, nú tá tú ikki er her hjá okkum meira, saknurin er stórur, og enn hava vit ikki heilt skilt, at tú ert farin, hóast saknurin man vera størstur hjá m