vandamiklari, so at øll foreldur noyðast at koyra børnini í skúla. Tað opti-mala hevði verið, at ongin vegur í nánd av skúlum hevði gjøgnumgangandi ferðslu. Í tí sambandi er tað bara viljin, sum manglar. Hví
vandamiklari, so at øll foreldur noyðast at koyra børnini í skúla. Tað optimala hevði verið, at ongin vegur í nánd av skúlum hevði gjøgnumgangandi ferðslu. Í tí sambandi er tað bara viljin, sum manglar. Hví
ikki hevur heimild at viðlíkahalda vegin. Ofta eru tað borgarar, sum als einki vita um, at teirra vegur er privatur, og tí heldur einki vita um, at kommunan ikki heldur vegin. Í flestu førum er talan um
vitjaðu og sigldu seks tímar úr Havn og til Suðuroyar. Og gangast mátti millum Vág og Tvøroyri, tí vegur var ongin. Tórur Maronsson fekk í 1957 heiðurin at vera fyrsti maður úr Íslandi, sum tosaði í tá
langt fram í sjeytiárini var høvuðsvegurin niðan í Hoydalar, Hoyvíkar og Hvítanesar. Í dag liggur vegur undir Tórsvølli. Vegurin fremst í myndini er vegurin frá Hoydalsvegnum yvir til hondbóltsvøllin, sum
hvussu nógvan stuðul, onnur fátøk lond fáa. Eins og undanfarnu árini fokuserar OD á útbúgving sum ein vegur úr stóra fátækradøminum. Fokus verður í verkætlanini serliga lagt á at fáa gentur og nomadudreingir
við fostrum. »Rúmið« er um at leita í blindum, at møta múrum, at finna troyst í myrkrinum. Er nakar vegur út? Í søguni »Hon er stór tøgnin« roynir høvuðspersónurin at rýma frá sær sjálvum. Kann mann tað,
var ikki hvørsmansførið, at sleipa tilfarið til eini heil hús, av bryggjuni niðan undir garðarnar, vegur var ongin, vøddamegin var einasta álitið táið jarn, cement og viður skuldi buktast niðan brekkuna
vit sjálvandi um, sigur Bogi Andreasen.
Stjórin í Okkara er ikki í iva um, at tað er ein rættur vegur at fara, at taka upp samstarv við vælumtókta festivalin.
- Vit halda, at ein slík avtala er rættiliga
“Av tí at verandi vegur er smalur, ótíðarhóskandi, og grót ofta kemur á vegin, er ynski um at fáa ein tunnil og veg millum hesar bygdir”. Soleiðis verður tikið til á heimasíðuni hjá Landsverki, tá talan